jd?

Zijn stemme, met dat eene woord, omvatte haar in een lauwe fleering en
het docht haar dat hijzelf haar tallenkante te gelijk taken kwam. Ze
betreurde dat ze gesproken had en betreurde dat hij sprak. Ze had de
peis gebroken van eene zinnelijke mijmering en ze vreesde dat, met de
beweging van haar lijf, met den gedwongen tert van hare voeten, ze de
schoonheid van dezen avond onherroepelijk verdrijven zou. Hij sloot
zijne oogen en lispelde:

--Ik meende dat een eeuwigheid was aangebroken....

Het trof haar dat ook hij in 't gewiegel van dezelfde gepeinzen vervoerd
was. Ze werd bang. Zou hij verder spreken? Zou hij in een vallend
gezegde uit hem gooien wat zij wist dat er droomend gebeurde? Ze werd
uitermatelijk bang en hare vingeren schoven bibberend overeen. Ze boog
zich algauw over tante Olympe en schudde haar ruw wakker. Het wijveken
hief scheef omhooge haar afgemat gezicht en keek verward op.

--Hein?

--'t Is late nacht, zei Goedele. Ik moet naar huis. Ga, bidde,
daarbinnen kijken of Madeleen nu rustig is....

Tante Olympe verliet knikkebeenend de kamer, maar 't gesleer van hare
voeten was nog merkbaar alover de ruischende planken van den vloer.
Ameye rechtte zich langzaam op. Heel simpellijk, alsof hij wel wist dat
geen weigering te verwachten was, sprak hij:

--Ik ga mee. Alleene moogt ge over strate niet loopen.

Ze antwoordde koud dat hij zich eigenlijk geen moeite moest geven en
gerust daar blijven kon, als hij eerst zoo van plan was. Hij vroeg:

--Wat kan ik hier doen? Elkendeen slaapt en gij zijt weg....

Tante Olympe kwam op hare teenen her binnen, teeken doende dat alles
rustig was, en Goedele werd buiten reden haastig. Haar hoed, binstdat
ze hem opzette, beefde in hare handen en een ongemeene gichtigheid
kriebelde achter hare ooren. Onder 't licht van de lampe schitterde,
uiterst beweeglijk, de diamant van haren ring. Ze was seffens veerdig en
smeet zonder hulpe haar mantel over hare schouders. Ze voelde nog een
beetje vochtigheid in de pelsenkrage, die killig haren nekke taakte. Die
plotselinge frischheid deed haar deugd, en ze trok met meer bedaardheid
hare handschoenen aan. Als ze endelijk ommekeek, stond daar Ameye
alreeds te wachten.

--Kunnen we gaan, juffrouw?

--Ja, mijnheer.

Ze deed haar best om hard te zijn of onverschillig. Ze groette tante
Olympe met overdreven vriendelijkheid, om goed 't verschil duidelijk te
maken.

--Slaap zachte!

Ze vestigde hare aandacht op de lamp