trachtte hem wat op te vroolijken. Bridget en zij keken elkander
eens aan; het kereltje was zeker moe, de tocht was te ver voor hem
geweest. Hedwig vond dit echter geen reden waarom hij den geheelen weg
over behoefde te loopen zeuren en toen hij niet ophield en al maar op
een dreun met een treurig doffe stem bleef drenzen dat hij zoo moe was,
zoo moe, riep Hedwig opeens: "Weet je wat?" Boy hield onmiddellijk op
met schreien en keek haar aan; zijn belangstelling was gewekt. "Weet je
wat?" herhaalde Hedwig: "Als jij zoo moe bent, ga daar dan maar een
beetje zitten op dat heuveltje en dan zal _ik_ wel voor je schreien!
Kijk maar, ik kan het heel goed."

Zij trok de neusvleugels samen en fronste de wenkbrauwen, daarbij zulke
dwaze gezichten trekkend dat uit Boy's blauwe oogen plotseling alle
droefheid verdween en hij door zijn tranen heen prettig begon te lachen.

"Ziezoo," zei May nu, "als Boy geen muziek meer maakt, dan mag ik het
nu wel eens een beetje doen, niet waar Maddy?"

Zij wachte het verlof niet af, maar spitste hare lippen en floot een
opwekkenden marsch, haar lievelingsdeuntje.

Onwillekeurig ging het loopen nu bij allen vlugger, ook Boy's korte
beenen stapten dapper mee en hij schaterde het uit van plezier, toen May
hem, even voordat zij thuis waren, in de hoogte tilde en "een moedigen,
kleinen soldaat" noemde.

Den volgenden morgen vroeg droomde Hedwig dat zij de gast was van Miss
Wells, de directrice van Hill House en zich met deze vermaken moest met
bellen blazen. Miss Wells blies haar daarbij onophoudelijk groote bellen
tegen het voorhoofd en giegelde op hoogst onaangename wijze, als zij het
vocht ongeduldig weg wreef. Eindelijk ging het giegelen over in fluiten
en nu begon Miss Wells met een zeer ongewonen, mooien klank in haar stem
het lievelingswijsje van May te fluiten.... Hedwig staarde haar verbaasd
aan, voelde toen weer een zeepbel op haar voorhoofd uiteen spatten en
... werd wakker.

Daar zag zij May en Bunny reeds geheel gekleed naast haar bed staan,
Bunny zoowaar met een bloemenspuitje vol water in de hand!

"Maar kinderen...."

"Maar Maddy, het is hoog tijd om op te staan en wij vonden dit de
lieflijkste manier om u te wekken."

"In 't vervolg doe ik mijn deur op slot," zei Hedwig lachend. "Het is
wat moois iemand zulke rare droomen te bezorgen! En, daar komt waarlijk
nog al iemand binnen."

Die "iemand" was Bruce, die met groote bedaardheid naar het ledikant
toe wandelde, zijn voor