duidelijk door de gangen loopen en samen fluisteren! Daar lachte er een!
Wat kon er nu toch te lachen zijn? Zij moest het weten, _waarom_ lachte
die zuster? Nu bedaarde het gepraat weer. Daar werd luid gescheld. Wat
klonk dat hard! Alweer een bel! Ze zou haar deur maar dicht doen, dan
hoorde zij alles niet zoo lastig duidelijk.

Toen zij echter op wou staan om de deur te sluiten, kwam de
duizeligheid weer over haar en zij moest wel blijven liggen, ten prooi
nu ook aan een martelend gevoel van eenzaamheid, dat haar drukte meer
haast nog dan de erge hoofdpijn. Als zij nu toch eens heel, heel ziek
werd en ze werd niet weer beter en als haar moeder en Claerchen dan
bericht kregen dat zij heengegaan was--wat zouden die dan bedroefd
wezen! En zij was nog zoo jong, ze wou zoo graag blijven leven en flink
werken ... och, waarom was alles nu ook zoo gegaan, waarom....

Doch opeens een duw aan het kussen gevend dat het dreunde in haar arm
hoofd, zei ze hardop:

"Hedwig Eiche, je moest je schamen!"

"Zoo, liggen wij zoowaar in ons eentje te babbelen in bed?" klonk
terstond daarop de stem van Miss Hearty, die juist om het schut heen
kwam kijken. "Ben je soms bezig verzen te reciteeren, meisje? Dat zou ik
toch maar voor later bewaren!"

De prettige toon en het vertrouwelijke "meisje" stemden Hedwig dadelijk
opgewekter. "Hoe heerlijk dat u komt!" zei ze.

"Waarom?"

"Omdat ik zoo erg alleen was!"

"Zoo...." En Dr. Hearty keek zuster Kate aan, die met haar binnen
gekomen was.

"Neen, zuster Kate is heel vriendelijk voor me," zei Hedwig snel, "maar
och, ik weet niet hoe ik het zeggen moet, ik voel me zoo eenzaam! Ik
geloof dat het komt omdat ik hier nu zoo lui lig niets te doen! Ik wou
zoo erg graag heel gauw weer beter wezen en weer aan het werk en aan het
verdienen gaan. Als ik nu maar eerst een goede betrekking had, als ik
daar maar zeker van kon wezen, dan zou alles zooveel gemakkelijker
zijn."

"Wil je me beloven niet over werken te spreken en er zelfs niet aan te
_denken_, voordat je geheel en al beter bent?"

"Ik wil het wel probeeren."

"Goed, dan begin je nu dadelijk met kalm te gaan slapen en iederen dag
precies te doen wat zuster Kate je beveelt."

"Ja, maar dat mag ik toch nog wel even vragen, dokter. Lang zal ik toch
zeker niet ziek zijn, wel?"

"Dat hangt er heelemaal van af of je zelf medewerkt tot je herstel."

"O. Dan wou ik u alleen nog zeggen hoe blij ik ben dat u me hierheen
hebt laten gaan en ..