o goed wilt zijn even naar de leerkamer te gaan,
_mademoiselle_, dan kom ik straks bij u," vervolgde Mrs. Balvourneen en
Hedwig verdween; zij kon wel niet anders dan gehoorzamen.

In spanning wachtte zij het onderhoud af; zeker zou Mrs. Balvourneen
haar een scherpe berisping geven over de wijze waarop zij Nesta gestraft
had, maar ... zij zou zich weten te verdedigen; zij geloofde stellig dat
zij goed gehandeld had....

Doch veel erger dan een berisping was haar deel. Het onderhoud was
kort, want toen Mrs. Balvourneen de leerkamer in kwam, beweerde zij van
alles reeds precies op de hoogte te wezen. "Ik erken," zei ze "dat Nesta
soms wat lastig is, maar dat geeft niemand, u allerminst, het recht,
haar zoo wreed te straffen! Ik heb reeds meer dan eens opgemerkt dat u
zeer, zeer weinig takt met haar hebt. Ook de wijze, waarop u met de
andere kinderen omgaat, draagt mijne goedkeuring slechts ten deele weg
en in ieder geval is het gebeurde van zooeven gewichtig genoeg, om mij
te doen besluiten eene andere gouvernante te zoeken. Het zal mij dus
aangenaam wezen u tegen de kerstvacantie te zien vertrekken."

Dat had Hedwig niet verwacht, dat niet, zoo iets ergs....

Doodsbleek stond ze voor Mrs. Balvourneen.

"U kunt toch niet meenen ... moet ik dan voor goed vertrekken?"

"Ja zeker en ik wil nu liever verder niet over de zaak spreken, terwijl
u mij zeer beslist zult moeten beloven tegenover de kinderen geen woord
over uw vertrek te reppen. Mijn besluit is onherroepelijk; ik reken er
beslist op dat u tegen Kerstmis heengaat. Kan ik er vast op aan dat u
tegenover de kinderen zult zwijgen?"

"O ja," zei Hedwig dof.

Als in een droom deed zij dien dag haar werk en zoo stil en ernstig was
ze dat de kinderen ervan onder den indruk kwamen en toch maar niets
vroegen, vermoedend dat de driftbui van Nesta haar bedroefd gemaakt had.
Maar toen haar vroolijkheid haar ook de volgende dagen telkens in den
steek liet, vroegen May en Bunny een paar malen bezorgd of haar iets
scheelde.

Toen moest het hooge woord er uit. Ja, haar scheelde wel iets, bekende
Hedwig openhartig, maar zij kon niet zeggen wat en zij moesten er haar
niet meer naar vragen. De meisjes gehoorzaamden en trachtten door
allerlei kleine oplettendheden, vooral door het zetten van vele geurige
ruikertjes op haar kamer, haar leed te verdrijven en zij was er dankbaar
voor, maar voelde er de smart te dieper om.

Toch begaven het krachtige geloof in Gods hulp en hare oud