p zij gejaagd, "het had al lang
moeten gebeuren en ik heb maar geslapen den geheelen dag door! En ... en
hoe kan ik hier nu toch eigenlijk blijven? Dat _gaat_ immers niet, want
wat moet dat allemaal wel kosten! O, het is vreeselijk!"

"Misschien wordt het wat minder vreeselijk, als ik u mededeel dat wij
van onze patienten geen betaling eischen, omdat onze inrichting
voornamelijk wordt gesteund door giften van menschen, die veel en graag
geven--en als ik u zeg dat er aan uwe moeder al bericht is gezonden."

"Al bericht gezonden?" stamelde Hedwig verbijsterd, terwijl zij weer
liggen ging.

"Ja zeker, Dr. Hearty is een poos geleden al bij uw bed geweest. Men had
haar vanuit het _home_ ook uw adres in Duitschland gestuurd en toen zij
u zoo rustig slapend vond, heeft zij voorloopig in uw plaats aan uw
moeder geschreven."

Hedwig haalde verruimd adem. "Miss Hearty is een engel!" zei ze met
warmte.

"Dr. Hearty is iemand, die altijd om anderen denkt," zei de pleegzuster
glimlachend. "Dat weten wij hier zoo goed! Zij heeft meer zieken hier in
het huis en ze komt van avond ook nog even bij u kijken."

"Ik zal wel oppassen dat ik dan niet weer slaap," zei Hedwig, die,
niettegenstaande haar hoofdpijn, opeens zeer spraakzaam geworden was.
Zij had nu een hooge kleur en hare oogen schitterden. "Ik heb Dr. Hearty
een heeleboel te vragen."

"Dan zou ik nu toch eerst nog wat gaan rusten," zei de pleegzuster. "Ik
kom straks nog wel eens bij u."

"Dat is gezellig en ... ik zou zoo graag uw naam weten."

"Ik ben zuster Kate. Onthoud het maar goed, want ik ga geregeld voor u
zorgen."

"Pas dan maar op," zei Hedwig plagend. "Ik ben bepaald een heel lastige
patient."

"Daar geloof ik niets van, maar nu moet mijn patient niet meer zoo druk
praten," zei zuster Kate beslist. "Anders is Dr. Hearty ontevreden, als
zij straks komt."

"Ik zal niets meer zeggen, maar ik blijf wakker, want ik wil Miss Hearty
beslist spreken."

Tot eenig antwoord legde zuster Kate haar wat terecht, dekte haar nog
eens toe en verdween.

Met hare oogen zoo wijd mogelijk open bleef Hedwig nu "echt goed wakker"
liggen. Haar hoofd klopte en de pijn was heviger nog dan zooeven; zij
drukte hare handen stijf tegen de slapen, dat gaf wat verlichting. Ze
wou nu eens goed bedenken wat zij alles aan Dr. Hearty te vragen had,
het was echter alsof zij niet geregeld denken kon en zij vond het nu
opeens ook niets rustig meer om zich heen. Wat hoorde zij de zusters