en jong groen beladen, thuis te komen.

Het was na zulk een dag dat Hedwig op een avond de zitkamer van frissche
bloemen stond te voorzien, toen Dr. Hearty zich bij haar voegde met de
woorden:

"Als je nu klaar bent met al dat gescharrel, hoop ik dat je ook eens een
oogenblikje voor mij over hebt."

Hedwig keek snel op. Dr. Hearty en zij waren er aan gewend geraakt
elkaar schertsend op deze wijze toe te spreken en te plagen, maar er
klonk thans iets ernstigs in den toon van Miss Hearty's stem, dat Hedwig
trof. Zij liet heel den schat geurige viooltjes, die zij met zooveel
moeite verzameld had, uit hare handen vallen en vroeg haastig:

"_Is_ er wat?"

Miss Hearty knikte en glimlachte even. "Maak eerst je bloemen maar
netjes in orde, dan zal ik het je zeggen."

Zoo vlug mogelijk stak Hedwig de dunne steekjes in het water, toen ging
zij over Dr. Hearty zitten en vroeg dringend:

"Nu?"

"Zou je graag in Manchester wonen?" vroeg Dr. Hearty zonder eenige
verdere inleiding.

"In Manchester? Nooit geweest!" zei Hedwig snel. "Is daar werk voor me?"

"Hoogst waarschijnlijk wel. Kijk eens, men heeft mij vroeger eens
verteld en toevallig een paar dagen voordat wij op reis gingen, nog eens
weer, dat er in Manchester groote behoefte is aan iemand, die goed
Duitsch onderricht kan geven aan scholen, zoowel als aan
privaat-leerlingen. Ik heb de zaak nu eens grondig onderzocht en het
resultaat is zoo bevredigend dat ik wel geloof je te mogen voorstellen,
het erop te wagen en je in Manchester te vestigen."

"Dat zou ik heel graag willen," zei Hedwig met vuur. "Maar ... hoe zou
ik dan in het begin ... ja, waarvan moet ik dan leven, zoo lang ik nog
geen of weinig lessen heb?"

"Daarover heb ik ook gedacht. Ik ken in Manchester een goed _home_, waar
je voorloopig althans zoudt kunnen wonen. De directrice is een vriendin
van mij en zal zeker heel vriendelijk voor je zijn. Natuurlijk kan zij
je niet voor niets in huis nemen, maar als je mij nu bepaald een
genoegen doet door wat geld van mij te leenen, waarmee je bij voorbeeld
voor een half jaar gered zoudt zijn, dan wil je dat toch zeker wel
aannemen?"

Hedwig legde beide handen op de hare. "Ik weet niet hoe ik u danken
moet," zei ze eenvoudig.

"Dat is dus afgesproken. Nu zou ik zeggen, als wij nu nog een dag of
tien hier bleven en dan van hieruit alles beschreven, was dat het
geschiktste. Ik heb aanbevelingen voor je bij twee families en bij de
directrice van een school,