rty om het middel greep, met haar in de rondte
danste en haar toen een klinkenden kus gaf.

"Maar heb ik nu ooit van mijn leven!" riep Miss Hearty uit. "Hemeltje,
wat ben ik begonnen door op reis te gaan met iemand, die zoo weinig
begrijpt hoe zij met ouderen en wijzeren om moet gaan...."

"Wat is alles hier alleraardigst en met smaak ingericht en hoe heerlijk
overal die bloemen!" viel Hedwig oneerbiedig in en ze keek met
welgevallen naar het tafeltje voor het raam met de lage, gemakkelijke
stoelen er naast, de rustbank in den hoek, het behangsel met de losse
appelbloesemtakken en de lichtgroen geschilderde lambrizeering, den mooi
bewerkten schoorsteenrand en het meest nog naar de sierlijke,
olijfgroene en roode pulletjes, kannetjes, vaasjes en kommen, alle
gevuld met primula's, viooltjes, muurbloemen, ranken klimop en
meidoorntakken en, waar maar een plaatsje was, in de kamer neergezet.

"Ja, wij zullen het hier wel uit kunnen houden," zei Miss Hearty, "maar
ga nu mee. Wij slapen vlak in elkaars nabijheid, zooals je ziet."

Aan denzelfden kant van het huis als de zitkamer lagen de slaapkamers;
men had er hetzelfde mooie uitzicht en het was er frisch en rustig. "Ook
al weer alles even keurig," zei Hedwig. "Ik vind het hier eenvoudig
volmaakt."

"En nu moet jij je dan ook eens volmaakt stil houden," zei de dokter,
"en minstens een half uur te bed gaan liggen. Ik kom je wel roepen voor
het avondeten."

En meteen sloot zij de deur tusschen de beide slaapkamers achter zich en
liet Hedwig alleen.

Gehoorzaam deed deze wat haar bevolen was en toen zij eenmaal lag,
voelde ze dat zij wel vermoeid was. Aan slapen had zij echter geen
behoefte en zij liet hare oogen dus met welbehagen glijden over de met
wit neteldoek bedekte toilettafel, over de lichtgroene waschtafel en
spiegellijst, de lichtgroene latafel en hangkast, alle zoo vroolijk
afstekend bij de wilde rozen op het behangsel en kom en kan der
waschtafel. Toen gaf zij ook hare oogen rust en luisterde alleen nog
maar--deed niets dan luisteren naar het kabbelen der zee, dat zacht tot
haar kwam en haar als vredige muziek in de ooren klonk.

Een half uur later werd er aan haar deur getikt. "_Come in!_" riep ze,
denkend dat het Dr. Hearty was, die haar kwam roepen, doch de deur ging
langzaam open en niet Miss Hearty, maar een meisje van een jaar of
dertien met lang, blond haar, kwam bedeesd nader. Zij hield het hoofd
wat voorover gebogen en de blauwe oogen keken zoo sc