ren spreken en ik wist dat zij hier in de buurt haar
vacantie doorbracht. Is deze jonge dame geen Engelsche?"

Hedwig zelf bracht hem op de hoogte en nu verzocht de vrouw des huizes
de dames te gaan zitten en een kopje thee te gebruiken en toen deze
verkwikking genoten was, werd het fraaie kasteel werkelijk bezichtigd,
waarna Dr. Hearty en Hedwig afscheid namen van de vriendelijke menschen
met de belofte nog eens terug te zullen komen voor haar vertrek.

HOOFDSTUK XIII.

Een rijk Leven.

Enkele dagen later regende en woei het vrij hard. In den haard der
zitkamer werd een vuurtje aangelegd en spoedig dansten de gele vlammen
vroolijk om een blok beukenhout. Dr. Hearty en Hedwig keken er naar,
terwijl zij Hedwig's aanstaanden werkkring te Manchester bespraken en
een circulaire opstelden, die Hedwig zou laten drukken en rond sturen en
waarin "_Fraeulein Hedwig Eiche from Hannover_"--Hedwig's geboorteplaats
lag in de provincie Hannover--hare diensten als onderwijzeres in het
Duitsch aanbood. "_Erg_ gelukkig dat je juist uit dat gedeelte van
Duitschland komt," zei Dr. Hearty, "dat is dadelijk hier in Engeland een
goede aanbeveling, omdat Hannoversch Duitsch als zoo mooi bekend staat."

Hedwig verheugde er zich ook over. Zij was in een bizonder opgewekte
stemming, die nog verhoogd werd door de gunstige berichten, haar
zooeven in een brief van haar moeder gezonden. Claerchen had het oude
plan om ook gouvernante te worden, opgegeven en was op weg om een flinke
huishoudster te worden. Zij ging iederen dag van 's ochtends tot 's
avonds naar een groot doktersgezin, waar zij als _Stuetze der Hausfrau_
werkzaam was. Zij had het er heel prettig en verdiende goed en haar
moeder had ook volop werk; zij hoopten nu langzamerhand zooveel te
besparen dat zij Hedwig eens konden komen bezoeken, als zij goed en wel
te Manchester gevestigd was!

Hedwig zelf bouwde ook allerlei luchtkasteelen en Dr. Hearty deed er
druk aan mee; zij meubelden reeds in gedachten een huisje, dat Hedwig
eenmaal bewonen zou, als zij met hare Duitsche lessen fortuin had
gemaakt. "Ik neem al vast geen schommelstoel, dat weet ik ten minste
wel," zei Hedwig lachend, terwijl zij naar hartelust heen en weer zat te
schommelen voor het vuur, "want daaraan ben ik hier veel te veel
verslaafd geraakt, maar in ieder geval...."

Wat zij in ieder geval al of niet doen zou, kwam niemand ooit te weten,
want juist op dit oogenblik werd er aan de deur geklopt en kwam Do