dan krijgt u nog maar meer last met me!"

"Daar, daar!" En Miss Hearty opende de mand en zette haar een stuk koude
kip voor, een schoteltje geconfijte peren en een bekertje wijn. "Begin
daar maar vast mee."

"Graag."

Welk een grappige, prettige maaltijd was het en hoe keek Hedwig op bij
alles wat die gewichtige mand bevatte! Het was of er nooit een eind zou
komen aan de verrassingen en toen er nog als dessert een paar trossen
druiven verschenen, riep zij uit: "Waar hebben die nu toch gezeten?"

"Dat is mijn geheim," zei Dr. Hearty. "Ja, ja, het is geen kleinigheid
praktisch met zoo'n voorwerp om te kunnen gaan. Maar nu moeten wij
uitkijken, want nu zijn we in Devonshire."

"Gunst!" Hedwig was onmiddellijk een en al aandacht en ging dicht bij
het raampje zitten. Zij kregen thans herhaaldelijk een kijkje op de
blauwe zee en rijen met frisch groen begroeide huizen. Een paar malen
zei Hedwig: "Ziet u wel dat het hier heel anders is dan in Londen?" En
Dr. Hearty knikte en zeide: "Ja, _hier_ wel, maar wij zijn er nog niet!"

Toen zij er waren, toen zij te Teignmouth den trein verlieten, de zoele,
geurige lucht inademden en zich in een open rijtuig naar de kamers
lieten rijden, die Dr. Hearty gehuurd had, was het Hedwig toen niet als
droomde zij? En hadden zij werkelijk eerst dien ochtend Londen met alle
guurheid en donkerheid en mist en motregens en modder verlaten om
overgeplaatst te worden naar dit wonderland, waar de zon vroolijk
scheen, waar de zee zoo liefelijk blauw was en met haar wit schuim zoo
teekenachtig afstak bij de terra-cotta-tinten der rotsen, waar langs de
muren der villa's reeds--het was in April--klimrozen bloeiden en de
heggen vol witten en rooden hagedoorn stonden?

"O, ik had niet gedacht dat het zoo mooi zijn zou," zei Hedwig. "Kijk
toch eens!"

Zij reden de breede laan van een bosch door en tusschen het klimop op
den grond, vertoonden zich primula's zoo ver het oog maar reiken kon,
groote, zacht-gele primula's in dichte bossen, alle bestemd, naar het
scheen, om vroolijkheid en lichte, heldere gedachten in het leven te
roepen.

[Illustration: De kerk te Cockington (Devonshire).]

Later steeg de weg en zagen zij de zee weer in al haar glorie van blauw
en wit en zacht-violet. Op de rotsen van lichtrood zandsteen, die er om
heen lagen, schitterde goudgele brem en groeiden en bloeiden weelderig
de wilde aarbeiplantjes, terwijl telkens weer langs den weg groote
ruikers primula's zich vroolijk l