vragen of alles wezenlijk ging, zooals
_zij_ het prettig vonden. Bunny riep dan geregeld: "Natuurlijk moeder,
Maddy is een snoes!" en May herhaalde met vuur: "Ja, een echte snoes!"
alleen het driftkopje Nesta, die volstrekt niet vond dat alles naar haar
wensch ging, hield zich nukkig stil, wat haar moeder echter, in het
begin althans, niet opmerkte.

Een groot genot was voor de kinderen en ook voor Bridget, het
verteluurtje Zaterdagsavonds, als allen, ook Boy, wat later op mochten
blijven en Hedwig verhalen deed over Duitschland en over Claerchen. Ook
van Tieka von Zerclaere vertelde zij nu en dan en Nesta kroop altijd
dichterbij, als er van Tieka's poppenkamer en de verzameling
kinderportretjes sprake was.

Soms mochten de kinderen zelf ook vertellen, wat zij dolgraag deden,
Bunny vooral, wier fantasie onuitputtelijk was. Boy's verhalen waren
altijd heel kort; gewoonlijk handelden zij over iets lekkers. "Ik
droomde van nacht dat ik heel alleen in de eetkamer zat en dat John een
groote taart binnen bracht en dat ik die heel alleen op mocht eten. En
dat deed ik toen ook en ik werd heelemaal niet ziek en ik had er juist
erg graag nog eentje gehad!"

Nesta, die haar moeders lieveling was, vertelde graag--en het trof
Hedwig pijnlijk--van een gezonde moeder, die heel veel met hare kinderen
speelde en zong en wandelde en toch nooit vermoeid was en May deed met
haar zachte, heldere stem verhalen van wit-rose wonderlelies, die in
koude landen 's winters tusschen de sneeuw bloeiden en van een witten
meidoornstruik, heel diep in het bosch, die veel langer bloeide dan
andere meidoorns en nooit omgehakt mocht worden, omdat de fee, die erin
woonde dan boos zou worden en ver weg trekken naar andere landen.
Bridget vertelde iederen keer weer van een bizonder vadzig Iertje, dat
zelfs te lui was om te eten, want hij vond het veel te veel moeite zijn
hand naar den mond te brengen. Zijne vrouw, die ook wel een beter
huwelijk had kunnen doen, moest hem altijd voeren, terwijl hij languit
in het gras lag!

Als het vertellen gedaan was, ging Hedwig aan de piano zitten en speelde
danswijsjes. Dan huppelden de kinderen er lustig op los en tot slot werd
dikwijls, op algemeen verzoek en met groote geestdrift, het geliefde
Iersche lied van Moore gezongen: "_Let Erin remember the days of
old_...."

Dan kwamen soms Mr. en Mrs. Balvourneen zachtjes binnen om te luisteren
naar de zeer welluidende kinderstemmen en ook Hedwig vond dit een
aantre