rgestaan heb! Gaat nu allen heen."

Bridget gehoorzaamde terstond, dankbaar dat zij er zoo gemakkelijk af
kwam. De "teere" kinderen volgden met Hedwig en Bruce sprong tegen ieder
om de beurt op en deelde likken uit op een wijze, die duidelijk toonde
hoezeer hij in zijn schik was dat allen weer goed en wel thuis waren.

Toen zij boven gekomen waren, liep May naar Hedwig toe en liet haar
triomfantelijk iets kijken. Het was het bosje _shamrock_, dat zij door
allen storm en regen heen, trouw had bewaard. "Voor u," zei ze, Hedwig
vroolijk aanziende, "als het uitgespreid wordt, droogt het gauw en dan
kunt u ervan in een brief naar huis sturen; dat is zoo aardig, want
_shamrock_ hebben zij in Duitschland niet, die groeit heusch alleen maar
in Ierland!"

"Dank je wel," zei Hedwig, het aardige, tot haar opgehevene gezichtje
kussend.

"Wij behoeven niet _echt_ naar bed, hoor Maddy," zei Bunny met
overtuiging, "het is nog zoo vroeg!" En Nesta en Boy riepen ook
terstond: "Ja, nog veel te vroeg!"

Doch Hedwig was onverbiddelijk en liet de orders van Mrs. Balvourneen
zoo stipt uitvoeren dat zelfs Bridget er verbaasd over was. Met die
nieuwe mam'selle viel blijkbaar niet te gekscheren!

Het gevolg was gelukkig dat geen van allen het minste nadeel van den
tocht ondervond. Het mooie huisje van takken en mos kwam enkele dagen
later geheel klaar en bleek zooveel aantrekkingskracht te hebben dat de
kinderen er slechts zelden toe over te halen waren, hunne dagelijksche
wandeling ergens anders heen te richten. Bunny stelde het zich zelfs als
een heerlijkheid voor, eens een week in dat huisje te mogen wonen,
"middenin het bosch met niets om mij heen dan vogels en bloemen en
boomen en water", maar May zeide: "Ik denk dat je toch wel naar
Balvourneen terug zoudt verlangen, als je eenmaal in dat kleine huisje
zat; en wat zou je dan altijd willen eten?"

"Eten! O, daar kon ik wel een weekje buiten!" beweerde Bunny dan en
Hedwig hoorde het haar zeggen en dacht aan het schrale voedsel op Hill
House!

Zij voelde zich spoedig thuis op Balvourneen en met de kinderen, doch
van de ouders bemerkte zij al heel weinig. Er gingen weken voorbij dat
zij hen alleen de korte poos aan het ontbijt sprak en de regeling der
lessen en der vrije uren werd nagenoeg geheel aan haar overgelaten.
Slechts een enkele maal kwam Mrs. Balvourneen eens de leerkamer in, om
dan haastig een paar opmerkingen te maken of lievigheidjes tegen de
kinderen te zeggen en hun te