nderboy_ genoemd, maar dat gebeurt
toch niet dikwijls."

"Neen, dat geloof ik dadelijk," zei Hedwig lachend en zij keek naar het
stevige figuurtje van den kleinen jongen, die de donkerblauwe oogen van
May had en krullend, goudbruin haar, dat hij telkens ongeduldig
wegstreek om Hedwig beter te kunnen zien. Hij en de St. Bernhardshond,
die trouw naast hem bleef staan, onophoudelijk met zijne verstandige
oogen van den een naar den ander kijkend en met zijn staart kwispelend,
vormden een alleraardigst schilderijtje.

Hedwig liet de hand van Nesta los, die nog steeds zacht snikte en bij
Boy neerknielend, vroeg ze, zoo zacht dat Nesta het niet hooren kon:

"Schreit Boy wel eens?"

Zij schrikte bijna van de grappige, grove stem, waarmee hij antwoordde:

"Boy is geen meisje." Trots Bunny's mededeeling kwam die diepe toon uit
dat kleine lichaampje, haar toch nog onverwacht.

"Maar nu, een, twee, drie, de kamer uit," gebood zij eindelijk en de
kinderen lachten en gingen heen, met hun aardigen, Ierschen tongval maar
al "_Oui mam'selle_" en "_Chere mam'selle_," roepend; blijkbaar was
hunne laatste gouvernante een Francaise geweest.

Hedwig haastte zich nu met kleeden en juist was zij klaar, toen de gong
voor het ontbijt luidde. Zij vond Bruce, die met zijn slim
hondenverstand terstond begrepen had dat zij den langen weg naar de
ontbijtkamer niet dadelijk alleen zou kunnen vinden, nog voor de deur
liggen en hij ging haar thans voor naar beneden, aldoor even den kop
omdraaiend om te zien of zij hem wel volgde. Eindelijk stond hij stil
voor de deur der kamer, waar zij wezen moest, zag eerst haar aan en toen
naar de deur en liet een kort, gebiedend geblaf hooren.

[Illustration: Bruce.]

Hedwig opende de deur, Bruce volgde langzaam en bleef met den staart
tusschen de pooten weifelend staan, toen de stem van Mrs. Balvourneen
klagend zeide:

"Och, nu komt die hond toch weer binnen! Ik wil hem hier niet hebben 's
ochtends aan het ontbijt, dat heb ik al zoo dikwijls gezegd. Ik kan niet
tegen die drukte...."

"Ach Bruce, lieve, beste Bruce! Mag hij niet even een stukje geroosterd
brood hebben, moeder?" vroeg Boy smeekend en toen zijn moeder lijdelijk
toestemde, na eerst even lijdelijk Hedwig goeden morgen te hebben
gewenscht, riep Boy, terwijl hij een smakelijk stukje geroosterd brood
in de hoogte hield en zijn stem zoo mogelijk nog grover maakte dan
gewoonlijk:

"Zeg dan _please_, Bruce."

Bruce opende den bek zeer wijd, s