e deur van
zijn schuur open te stooten en met een sprong naar buiten te komen. Nu
schopte en sloeg hij uit alle macht met de pooten, schudde den kop
onophoudelijk heen en weer en gedroeg zich zoo weinig als een gehoorzame
pony betaamt, dat de onderwijzeres, die met de zorg voor hem belast was,
zich geen raad wist en niet anders doen kon dan hem op wanhopigen toon
bij zijn naam te roepen en tot stilte te vermanen.

Peter bleef echter doof voor alle vermaningen en schopte door met een
woede en een ijver, een betere zaak waardig. Het zand stoof omhoog! Het
was een heel dwaas gezicht en de kinderen, gesteund door de
onderwijzeressen, schaterden het uit. Zelfs Miss Rench, de zure, kon het
lachen niet laten en de algemeene vroolijkheid was zoo aanstekelijk dat
Peter er nog doller door werd en met vervaarlijke sprongen begon te
huppelen, precies als wou hij op zijn achterste pooten gaan staan.

Misschien zou hij nog meer streken uitgehaald hebben, als niet juist op
het kritieke oogenblik Miss Wells naar buiten was gekomen om te zien wat
er toch gaande was. Zij scheen de zaak volstrekt niet belachelijk te
vinden, schudde ongeduldig het hoofd en riep toen zeer luid en driftig
met haar krakende stem: "Ga naar binnen Peter, dadelijk in je schuur!"

Peter stak de ooren op bij het geluid van de gebiedende stem, die hij
zoo goed kende, zette, onmiddellijk gehoorzamend, zijne vier pooten op
den grond en ... ging gedwee zijn stal weer in.

HOOFDSTUK VIII.

Uitkomst.

Toen de herfst voorbij was en de winter weer kwam met de donkere, koude
dagen, waarin alle ontberingen dubbel werden gevoeld, scheen het Hedwig
soms toe dat de tijd voortkroop en een maand op Hill House driemaal zoo
lang duurde als thuis of in Edinburg. Gelukkig viel er dezen winter niet
veel sneeuw, waren de wegen meer begaanbaar dan het vorige jaar en
bleven de kinderen dus ook gezonder, maar met overgroote vreugde werd
toch door allen de lente begroet, hoewel zij menigen guren,
stormachtigen dag met zich bracht.

Het was op een heel regenachtigen Zondag in Mei dat de directrice van
Hill House in de kerk niet alleen--zooals geregeld het geval was--in
haar bank in slaap viel, maar ook tegen het eind van den dienst, zoo
luid begon adem te halen en eindelijk te snorken dat de kerkbezoekers
elkaar aanstootten en met verontwaardigde gezichten omkeken. Enkele
stoutmoedige leerlingen trapten elkaar op den voet, andere hielden den
zakdoek voor het gezicht om haar