egale senbrila kaj griza kiel cxio alia.

Kiam Onklino Em venis logxi tie sxi estis juna, bela edzino. La suno kaj
la vento ankaux sxin sxangxis. Ili forrabis de sxi la brilon de la okuloj
kaj lasis ilin sobre grizaj. Sxi estis maldika kaj marasma, kaj nun sxi
neniam ridetis. Kiam Doroteo, kiu estis orfino, unue venis al ili,
Onklino Em estis tiom alarmita de la ridado de la infano ke sxi kriis
kaj premis sian manon sur sian koron kiam ajn la gaja vocxo de Doroteo
atingis sxiajn orelojn; kaj sxi ankoraux rigardis la knabineton mirante
ke Doroteo povas trovi ion pri kio ridi.

Onklo Henriko neniam ridis. Li laboregis de la mateno gxis la nokto,
kaj ne sciis kio estas gxojo. Li ankaux estis griza, de la longa barbo
gxis la krudaj botoj, kaj li aspektis severa kaj sensxercema, kaj
malofte li parolis.

Toto ridigis Doroteon, kaj protektis sxin kontraux grizigxo simila al tiu
de cxio alia. Toto ne estis griza; li estis malgranda nigra hundo, kun
longaj silkecaj haroj kaj malgrandaj nigraj okuloj kiuj briletis
gajoplene cxiuflanke de lia komika nazeto. Toto ludis dum la tuta tago,
kaj Doroteo ludis kun li, kaj elkore amis lin.

Tamen hodiaux ili ne ludis. Onklo Henriko sidis sur la sojlo kaj
rigardis maltrankvile la cxielon, kiu estis ecx pli griza ol
kutime. Doroteo staris en la pordejo kun Toto en la brakoj, kaj ankaux
rigardis la cxielon. Onklino Em lavadis la pladojn.

El la malproksima nordo ili auxdis malaltatonan mugxadon de la vento,
kaj Onklo Henriko kaj Doroteo povis vidi la longan herbaron ondigxi pro
la venanta sxtormo. Nun el la sudo venis akra fajfado en la aero, kaj
dum ili turnis siajn okulojn tiudirekten ili vidis ondetojn ankaux en la
herbaro tiudirekta.

Subite Onklo Henriko ekstaris.

"Venas ciklono, Em," li vokis al sia edzino. "Mi prizorgos la brutojn."
Li kuris al la sxedoj kie logxis la bovinoj kaj la cxevaloj.

Onklino Em cxesis labori kaj venis al la pordo. Rigardeto suficxis por
informi sxin pri la proksima dangxero.

"Ek, Doroteo!" sxi kriegis; "kuru en la kelon!"

Toto eksaltis de la brakoj de Doroteo kaj kasxis sin sub la lito, kaj
la knabino iris repreni lin. Onklino Em, timoplena, malfermis la
lukoklapon en la planko kaj malsuprengrimpis la sxtupetaron en la
malgrandan, senluman truon. Doroteo fine kaptis Toton, kaj eksekvis
sian onklinon. Kiam sxi transpasxis nur duonon de la cxambro auxdigxis
granda kricxo de la vento, kaj la domo skuigxis tiom forte ke sxi ekfalis
kaj subite trov