o li superpasxis por ne damagxi
gxin. La Stana Lignohakisto bone sciis ke li ne havas koron, kaj tial
li tre zorgis neniam esti kruela aux malafabla kontraux io ajn. "Vi,
kiuj estas homoj kun koroj," li diris, "havas gvidilon, kaj tial ne
necesas agi maljuste; sed mi ne havas koron, do mi devas esti tre
zorgema. Kiam Oz donos al mi koron, kompreneble mi ne bezonos tiom
zorgi."

Cxapitro VII. La vojo al la Granda Oz.

Ili devis kampadi sub granda arbo en la arbaro, tiunokte, cxar ne estis
domoj proksime. La arbo estis bona, dika kovrilo protektanta ilin
kontraux la roso. La Stana Lignohakisto hakis grandan aron da lignajxoj
per sia hakilo kaj Doroteo pretigis belegan varmigan fajron kiu helpis
sxin esti malpli solsenta. Sxi kaj Toto jam mangxis la lastajn panerojn,
kaj nun sxi ne sciis kion ili mangxos en la mateno.

"Se vi volas," diris la Leono, "mi eniros la arbaron kaj mortigos
cervon por vi. Vi povos rosti gxin per la fajro, cxar via gusto estas
tiom stranga ke vi preferas kuiritajxojn, kaj tiel vi havos bonan
matenmangxon."

"Ne! Bonvolu, ne!" pledis la Stana Lignohakisto. "Mi nepre plorus se
vi mortigus povran cervon, kaj miaj makzeloj denove rustigxus."

Sed la Leono foriris en la arbaron kaj trovis propran mangxon, kaj
neniu poste sciis kion li mangxis, cxar li ne menciis tion. Kaj la
Birdotimigilo trovis arbon plenan de nuksoj kaj plenigis la korbon de
Doroteo per ili, tiel ke sxi dum longa tempo ne malsatos. Sxi opiniis
tion tre afabla kaj amema ago de la Birdotimigilo, sed sxi multe ridis
pro la mallerta maniero per kiu la povrulo prenis la nuksojn. Liaj
vatitaj manoj estis tiom mallertaj, kaj la nuksoj tiom malgrandaj, ke
li faligis preskaux tiom kiom li metis en la korbon. Sed ne gravis al
la Birdotimigilo kiom da tempo li bezonos por plenigi la korbon, cxar
tio tenis lin malproksime de la fajro, cxar li timis ke fajrero trafus
lian pajlon kaj konsumus lin. Do li restis tre for de la flamoj, kaj
proksimigxis nur por kovri Doroteon per sekaj folioj kiam sxi kusxigxis
por dormi. Ili komfortigis kaj varmigis sxin kaj sxi dormis profunde gxis
la mateno.

Kiam matenigxis, la knabino lavis sian vizagxon en malgranda ondetanta
rivereto kaj baldaux post tiam ili cxiuj rekomencis marsxi al la Smeralda
Urbo.

La tago montrigxis eventoplena por la marsxantoj. Ili apenaux marsxis unu
horon antaux ol vidi grandan abismon kiu transiras la vojon kaj dividas
la arbaron gxis preter ilia vidpovo, ambauxflan