lda Urbo kaj demandos al
la Granda Oz kiel ni povos reiri al Kansas."

Sxi fermis la pordon, sxlosis gxin, kaj zorge metis la sxlosilon en la
posxon de sia robo. Kaj tiel, dum Toto trotadis sobre malantaux sxi, sxi
komencis sian marsxadon.

Pluraj vojoj estis proksimaj, sed sxi ne bezonis longan tempon por
trovi la vojon pavimitan per flavaj brikoj. Post nelonge sxi marsxadis
vigle direkte al la Smeralda Urbo, dum sxiaj argxentaj sxuoj klakadis
gaje sur la malmola, flava vojsurfaco. La suno briladis kaj la birdoj
dolcxe kantadis, kaj Doroteo tute ne estis tiom malfelicxa kiom oni
supozus pri malgranda knabino kiu estis subite forblovita el sia
propra lando kaj surterigita en la mezon de fremda lando.

Sxin surprizis, dum sxi marsxadis, vidi kiom bela estas la pejzagxo
cxirkaux sxi. Bonaspektaj bariloj, pentritaj delikate blukolore,
staris lauxlonge de la flankoj de la vojo, kaj preter ili estis
abundaj kampoj de greno kaj legomoj. Evidente la Mangxtuloj estis
bonaj kultivistoj kaj sukcesis kreskigi abundajn
rikoltajxojn. Kelkfoje sxi marsxis preter domon, kaj la logxantoj
elvenis por rigardi sxin kaj klinis sin malalten dum sxi preteriris;
cxar cxiuj sciis ke sxi estas la detruinto de la Fia Sorcxistino kaj
liberigis ilin. La domoj de la Mangxtuloj estis kuriozaspektaj
logxejoj, cxar cxiu estis ronda, kun granda kupolforma tegmento. Cxiuj
estis blukoloraj, cxar en cxi tiu lando de la Oriento bluo estis la
plej amata koloro.

Kiam proksimigxis la vespero, kaj Doroteo lacis pro sia longa marsxado,
kaj komencis demandi al si kie sxi tradormos la nokton, sxi atingis
domon iom pli grandan ol la aliaj. Sur la verda gazono antaux gxi estis
multaj dancantaj viroj kaj virinoj. Kvin violonludantetoj ludadis kiel
eble plej lauxte kaj la homoj ridadis kaj kantadis; granda apuda tablo
estis plene kovrita per bongustegaj fruktoj kaj nuksoj, tortoj kaj
kukoj, kaj multaj aliaj bonaj mangxajxoj.

Oni afable salutis Doroteon, kaj invitis sxin mangxi kaj tradormi la
nokton tie; cxar cxi tiu estis la hejmo de unu el la plej ricxaj
Mangxtuloj en la lando, kaj liaj amikoj vizitis lin por festi sian
liberigxon el la sklavigo farita de la Fia Sorcxistino.

Doroteo gxissate mangxis kaj sxin servis la ricxa Mangxtulo mem, kiu
nomigxis Boq. Post tio sxi sidigxis sur kanapon kaj rigardis dum la homoj
dancadis.

Kiam Boq vidis sxiajn argxentajn sxuojn li diris,

"Klare ke vi estas grava sorcxistino."

"Kial?" demandis la knabino.

"Cx