jn, kiuj obeos
cxiun ordonon kiun la posedanto faros al ili. Sed neniu persono rajtis
komandi tiujn strangajn ulojn pli ol trifoje. Jam dufoje la Fia
Sorcxistino estis uzinta la sorcxon de la Cxapo. La unua fojo estis
kiam sxi sklavigis la Palpbrumojn por si, kaj postenigis sin
kiel la regantinon de ilia lando. La Flugantaj Simioj helpis sxin
efektivigi tion. La dua fojo estis kiam sxi batalis kontraux la Potencan
Ozon mem, kaj forpelis lin el la Lando de la Okcidento. La Flugantaj
Simioj ankaux helpis sxin efektivigi tion. Nur unu fojon pli sxi povos
uzi cxi tiun Oran Cxapon, kaj pro tio sxi ne volis fari tion antaux ol
eluzi cxiujn siajn aliajn rimedojn. Sed nun sxiaj ferocaj vulpoj kaj
sxiaj sovagxaj korvoj kaj sxiaj pikantaj abeloj mortis, kaj sxiajn
sklavojn fortimigis la Malkuragxa Leono, kaj sxi komprenis ke ekzistas
nun nur unu rimedo por detrui Doroteon kaj sxiajn amikojn.

Do la Fia Sorcxistino prenis la Oran Cxapon el sia sxranko kaj metis gxin
sur sian kapon. Post tio, starante per nur la maldekstra piedo sxi
diris, malrapide, "Ep-pe, pep-pe, kak-ke!" Post tio sxi staris per nur
la dekstra piedo kaj diris, "Hil-lo, hol-lo, hal-lo!"

Post tio sxi staris per ambaux piedoj kaj sxi lauxtavocxe kriis, "Ziz-zi,
zuz-zi, zik!"

Nun la sorcxo komencis funkcii. La cxielo senlumigxis, kaj malaltatona
zuma sono estis auxdebla en la aero. Sonis la bategado de multaj
flugiloj; multaj babilado kaj ridado; kaj la suno ekaperis el la
senluma cxielo montrante la Fian Sorcxistinon cxirkauxatan de amaso da
simioj, el kiuj cxiu havis paron da gigantaj kaj potencaj flugiloj sur
siaj sxultroj.

Unu, multe pli granda ol la aliaj, sxajne estis ilia estro. Li flugis
apud la Sorcxistinon kaj diris, "Vi alvokis nin la trian kaj lastan
fojon. Kion vi ordonas?"

"Iru al la fremduloj kiuj estas en mia regno kaj detruu cxiujn escepte
de la Leono," diris la Fia Sorcxistino. "Portu tiun beston al mi, cxar
mi planas jungi lin kiel cxevalon, kaj laborigi lin."

"Viaj ordonoj estos obeitaj," diris la estro; kaj post tio kun tre
multa babilado kaj multa bruo, la Flugantaj Simioj forflugis al la
loko kie marsxas Doroteo kaj sxiaj amikoj.

Kelkaj el la Simioj kaptis la Stanan Lignohakiston kaj portis lin tra
la aero gxis ili estis flugantaj super tereno dense kovrita de
akraj rokoj. Tie ili faligis la povran Hakiston, kiu falis longan
distancon al la rokoj, kaj tie li kusxis tiom disbatita kaj kavetigita
ke li ne povis movi sin nek gxemi.