i logxas en la Okcidento."

"Sed," diris Doroteo, post momento da pensado, "Onklino Em diris al mi
ke la sorcxistinoj cxiuj jam mortis--antaux multege da jaroj."

"Kiu estas Onklino Em?" demandis la maljunulineto.

"Sxi estas mia onklino kiu logxas en Kansas, el kie mi venis."

La Sorcxistino de la Nordo sxajnis pensadi, kun la kapo klinita kaj la
okuloj rigardantaj la teron. Post tio sxi levis la kapon kaj diris,
"Mi ne scias kie estas Kansas, cxar neniam antauxe mi auxdis la nomon de
tiu lando. Sed diru al mi, cxu gxi estas civilizita lando?"

"Ho, jes," respondis Doroteo.

"Do jen la kialo. Mi kredas ke en la civilizitaj landoj ne plu
ekzistas sorcxistinoj, nek sorcxistoj, nek magiistinoj nek
magiistoj. Sed, necesas kompreni ke la Lando Oz neniam civilizigxis,
cxar ni estas apartigitaj for de la resto de la mondo. Tial ni ankoraux
havas sorcxistinojn kaj sorcxistojn inter ni."

"Kiuj estas la sorcxistoj?" demandis Doroteo.

"Oz mem estas la Granda Sorcxisto," respondis la Sorcxistino,
flustrigante sian vocxon. "Li estas pli potenca ol cxiuj ni aliaj
kune. Li logxas en la Urbo de Smeraldoj."

Doroteo intencis pli demandi, sed gxuste tiam la Mangxtuloj, kiuj
silente apudstaris, ekkriis lauxte kaj indikis la angulon de la domo
kie kusxadis la Fia Sorcxistino.

"Kio okazis?" demandis la maljunulineto; kaj sxi rigardis kaj komencis
ridi. La piedoj de la morta Sorcxistino estis plene malaperintaj kaj
restis nur la argxentaj sxuoj.

"Tiom agxa sxi estis," klarigis la Sorcxistino de la Nordo, "ke sxi rapide
elsekigxis en la sunlumo. Sxi ne plu ekzistas. Sed la argxentaj sxuoj
estas por vi, kaj vi surportos ilin." Sxi klinis sin kaj prenis la
sxuojn, kaj elskuinte la polvon sxi transdonis ilin al Doroteo.

"La Sorcxistino de la Oriento multe fieris pri tiuj argxentaj sxuoj,"
diris Mangxtulo, "kaj ili havas ian sorcxokapablon; sed ni neniam
sukcesis informigxi pri gxi."

Doroteo portis la sxuojn en la domon kaj metis ilin sur la
tablon. Poste sxi reelvenis al la Mangxtuloj kaj diris: "Mi multe volas
reiri al miaj onklino kaj onklo, cxar mi certas ke ili sentos
malesperon pri mi. Cxu vi povas helpi min trovi la vojon?"

La Mangxtuloj kaj la Sorcxistino unue rigardis unu la alian, kaj poste
Doroteon, kaj skuis la kapon nee.

"Cxe la Oriento, ne malproksime de cxi tie," diris unu, "estas grandega
dezerto, kaj neniu povus transiri gxin vivante."

"Estas same cxe la Sudo," diris alia, "cxar mi mem estis tie kaj v