la arbon, kaj la
Leono diris al Doroteo,

"Ni perdigxis, cxar ili certe dissxiros nin per siaj akraj ungoj. Sed
staru proksime malantaux mi, kaj mi batalos ilin dum mi restos viva."

"Atendu!" kriis la Birdotimigilo. Li intertempe estis pripensinta kion
fari, kaj nun li petis la Stanan Lignohakiston haki la finajxon de la
arbo kusxantan sur ilia flanko de la abismo. La Stana Lignohakisto tuj
komencis uzi sian hakilon, kaj gxuste kiam la du Kolizuloj estis
preskaux transirintaj, la arbo ekfalis bruege en la abismon,
kunportante la malbelajn, hurlantajn bestojn, kaj ambaux disfrakasigxis
pro la akraj rokoj sur la fundo.

"Nu," diris la Malkuragxa Leono, libere spirante denove, "ni ankoraux
iom vivos, kaj tio placxas al mi, cxar nepre estus tre malkomforte ne
vivi. Tiuj bestoj timigis min tiom ke mia koro ankoraux bategas."

"Ha," diris la Stana Lignohakisto malgaje, "volonte mi havus koron
povantan bati."

Tiu aventuro des pli fervorigis la marsxantojn eliri el la arbaro, kaj
ili tiom rapide marsxis ke Doroteo lacigxis, kaj devis rajdi sur la
dorso de la Leono. GXojigis ilin kiam la arbaro malpli densigxis ju pli
ili antauxeniris, kaj en la posttagmezo ili subite trovis largxan
riveron, rapide fluantan antaux ili. Ili povis vidi ke aliflanke de la
rivero la vojo el flavaj brikoj trairas belan pejzagxon, kun verdaj
kampoj kaj helaj floroj kaj apud la tuta vojo estis arboj sur kiuj
pendas bongustaj fruktoj. Al ili multe placxis vidi tiun belan pejzagxon
antaux si.

"Kiel ni transiros la riveron?" demandis Doroteo.

"Estas facile," respondis la Birdotimigilo. "La Stana Lignohakisto
konstruu por ni floson, tiel ke ni povos flosi al la alia flanko."

Do la Lignohakisto prenis sian hakilon kaj komencis haki malgrandajn
arbojn por fari floson, kaj dum li okupadis sin per tio, la
Birdotimigilo trovis sur la riverbordo arbon plenan de belaj
fruktoj. Tio placxis al Doroteo, kiu estis mangxinta nur nuksojn dum tiu
tago, kaj sxi gxissate mangxis la maturajn fruktojn.

Sed necesas tempo por konstrui floson, ecx se konstruas gxin laborema
kaj nelacigxanta Stana Lignohakisto, kaj kiam noktigxis la laboro
ankoraux ne estis finita. Do ili trovis komfortan lokon sub la arboj
kie ili bone dormis gxis la mateno; kaj Doroteo songxis pri la Smeralda
Urbo, kaj pri la bona Sorcxisto de Oz, kiu baldaux resendos sxin al sxia
propra hejmo.

Cxapitro VIII. La mortiga papavokampo

Nia malgranda grupo de marsxantoj vekigxis la s