jlo."

"Kaj mi iras por peti lin doni al mi koron," diris la Stana
Lignohakisto. "Kaj mi iras por peti lin resendi Toton kaj min al
Kansas," aldonis Doroteo.

"Cxu vi kredas ke Oz povus doni al mi kuragxon?" demandis la Malkuragxa
Leono.

"Egalfacile kiel doni al mi cerbon," diris la Birdotimigilo.

"Aux doni al mi koron," diris la Stana Lignohakisto.

"Aux resendi min al Kansas," diris Doroteo.

"Do, se vi konsentos, mi akompanos vin," diris la Leono, "cxar mia vivo
estas netolerebla sen iom da kuragxo."

"Vi estos tre bonvena," respondis Doroteo, "cxar vi helpos forteni la
aliajn sovagxajn bestojn. Sxajnas al mi ke ili nepre estas pli
malkuragxaj ol vi se ili lasas vin tiom facile timigi ilin."

"Efektive tiel estas," diris la Leono; "sed tio ne plikuragxigas min,
kaj dum mi scios ke mi estas malkuragxa mi restos malfelicxa."

Do denove la malgranda grupo rekomencis sian marsxadon, la Leono marsxis
elegante apud Doroteo. Toto ne aprobis la novan kamaradon, unue, cxar
li ne povis forgesi ke li estis preskaux mangxita per la grandaj
makzeloj de la Leono; sed post iom da tempo li plitrankviligxis, kaj
baldaux Toto kaj la Malkuragxa Leono farigxis bonaj amikoj.

Dum la cetero de tiu tago okazis neniu alia aventuro kiu gxenis la
pacon de la marsxado. Estas vere ke, unufoje, la Stana Lignohakisto
pasxis sur skarabon kiu rampadis laux la vojo, kaj mortigis la povran
besteton. Tio multe malfelicxigis la Stanan Lignohakiston, cxar li cxiam
zorgoplene evitis damagxi iun ajn vivanton; kaj dum li marsxis li ploris
plurajn larmojn pro malgxojo kaj bedauxro. Tiuj larmoj fluis malrapide
sur lia vizagxo kaj trans la cxarnirojn de lia makzelo, kaj tie ili
rustigxis. Kiam Doroteo post nelonge demandis ion al li, la Stana
Lignohakisto ne povis malfermi la busxon, cxar liaj makzeloj estis
rigidaj pro rusto. Li multe ektimis pro tio kaj gestis al Doroteo ke
sxi helpu lin, sed sxi ne povis kompreni. La Leono ankaux estis perpleksa
pro nescio pri kio okazis. Sed la Birdotimigilo prenis la oleujon el
la korbo de Doroteo kaj oleis la makzelojn de la Stana Lignohakisto,
kaj post kelkaj momentoj li parolis same kiel antauxe.

"Mi lernu per tio," diris li, "nepre rigardi kien mi pasxas. Cxar se mi
mortigus alian insekton aux skarabon mi nepre denove plorus, kaj
plorado rustigas miajn makzelojn tiel ke mi ne povas paroli."

Post tio li zorge marsxadis rigardante konstante la vojon, kaj kiam li
vidis etan formikon laboradi sur la voj