ncxoj renkontigxis super la vojo el flavaj brikoj. Estis
preskaux senlume sub la arboj, cxar la brancxoj fortenis la taglumon; sed
la marsxantoj ne haltis, kaj pluiris en la arbaron.

"Se cxi tiu vojo eniras, gxi nepre eliros," diris la Birdotimigilo, "kaj
cxar la Smeralda Urbo estas cxe la alia finajxo de la vojo, ni devas
sekvi kien ajn gxi kondukas."

"Cxiu scias tion," diris Doroteo.

"Certe; tial mi scias," respondis la Birdotimigilo. "Se necesus havi
cerbon por scii gxin, mi ja ne dirus gxin."

Post eble horo la lumo malaperis, kaj ili trovis sin stumblantaj en la
mallumo. Doroteo tute ne povis vidi, sed Toto vidis, cxar kelkaj hundoj
tre bone vidas en la mallumo; kaj la Birdotimigilo deklaris sin egale
kapabla vidi kiel dum la tago. Do sxi prenis lian brakon, kaj sukcesis
marsxadi suficxe bone.

"Se vi vidos domon, aux iun ajn lokon kie ni povos tradormi la nokton,"
sxi diris, "nepre informu min; cxar estas tre malkomforte marsxadi en la
mallumo."

Baldaux la Birdotimigilo haltis.

"Mi vidas dometon dekstre de ni," li diris, "konstruitan el sxtipoj kaj
brancxoj. Cxu ni iru tien?"

"Jes, ja." respondis la infano. "Mi plene lacigxis."

Do la Birdotimigilo gvidis sxin inter la arboj gxis ili atingis la
dometon, kaj Doroteo eniris kaj trovis liton de sekaj folioj en unu
angulo. Sxi tuj kusxigxis, kaj kun Toto apud sxi sxi baldaux profunde
endormigxis. La Birdotimigilo, kiu neniam lacigxis, staris en alia
angulo kaj pacience atendis la matenigxon.

Cxapitro V. Ili savas la Stanan Lignohakiston

Kiam Doroteo vekigxis, la suno jam briladis tra la arboj kaj Toto estis
jam delonge ekster la domo cxasante birdojn kaj sciurojn. Sxi sidigxis
kaj cxirkauxrigardis. Jen la Birdotimigilo, ankoraux staranta pacience en
sia angulo, atendante sxin.

"Ni nepre devas sercxi akvon," sxi diris al li.

"Por kio vi volas akvon?" li demandis.

"Por purigi mian vizagxon post la polvo de la vojo, kaj por trinki,
tiel ke la seka pano ne gluigxos al mia gorgxo."

"Certe estas gxene konsisti el karno," diris la Birdotimigilo, penseme,
"cxar vi devas dormi, kaj mangxi kaj trinki. Tamen, vi havas cerbon, kaj
la kapablo pensadi valoras multajn gxenojn."

Ili eliris el la dometo kaj promenis inter la arboj gxis ili trovis
malgrandan fonton de klara akvo, kie Doroteo trinkis kaj banis sin kaj
matenmangxis. Sxi vidis ke ne restas multe da pano en la korbo, kaj la
knabino estis dankema ke la Birdotimigilo ne bezonas mangx