i, cxar apenaux
estis suficxe por sxi kaj por Toto por tiu tago.

Kiam sxi estis fininta sian mangxon, kaj estis preta reiri al la vojo el
flavaj brikoj, sxin alarmetis proksima sono de profunda gxemo.

"Kio sonis?" sxi demandis, time. "Mi tute ne povas konjekti," respondis
la Birdotimigilo; "sed ni povas aliri kaj vidi." GXuste tiam la sono de
nova gxemo atingis iliajn orelojn, kaj la sono sxajne venis el malantaux
ili. Ili turnis sin kaj marsxis kelkajn pasxojn tra la arbaro, kaj tiam
Doroteo ekvidis ion brilantan en sunradio kiu falis inter la
arbojn. Sxi kuris al tiu loko, kaj poste sxi ekhaltis, kun krio pro
surprizigxo.

Unu el la grandaj arboj estis parte trahakita, kaj staranta apud gxi,
tenante hakilon levitan en liaj manoj, estis viro konsistanta plene el
stano. Liaj kapo kaj brakoj kaj kruroj estis artikigitaj al lia korpo,
sed li staris tute senmove, kvazaux tute ne kapabla sin movi.

Doroteo rigardis lin mirege, ankaux la Birdotimigilo, dum Toto akre
bojadis kaj provis mordi la stanajn krurojn, kio dolorigis liajn
dentojn.

"Cxu vi gxemegis?" demandis Doroteo.

"Jes," respondis la stanulo, "jes. Mi gxemadas jam de pli ol jaro, kaj
antaux nun neniu auxdis min nek venis por helpi min."

"Kiel mi povos helpi vin?" sxi demandis dolcxe, cxar sxin malgajigis la
malfelicxa vocxo de la viro.

"Alportu oleujon kaj oleu miajn artikojn," li respondis. "Ili rustigxis
tiom ke mi tute ne povas movi min; se mi estos bone oleita, mi estos
denove bonfarta. Vi trovos oleujon sur breto en mia dometo."

Doroteo tuj rekuris al la dometo kaj trovis la oleujon, kaj poste sxi
reiris al la Stana Lignohakisto kaj demandis, maltrankvile, "Kie estas
viaj artikoj?"

"Unue oleu mian kolon," respondis la Stana lignohakisto, kaj cxar gxi
estis tre rusta la Birdotimigilo prenis la stanan kapon kaj movis gxin
delikate de flanko al flanko gxis gxi movigxis libere, kaj tiam la viro
povis mem turni gxin.

"Nun oleu la artikojn de miaj brakoj," li diris. Kaj Doroteo oleis
ilin kaj la Birdotimigilo zorge fleksis ilin gxis ili estis tute
liberaj de rusto kaj bonaj kiel novaj.

La Stana Lignohakisto kontente gxemetis kaj mallevis sian hakilon, kiun
li apogis per arbo.

"Tio multe komfortigas," li diris. "Mi tenadis tiun hakilon en la aero
ekde kiam mi rustigxis, kaj kontentigas min formeti gxin finfine. Nun,
se vi bonvolos olei la artikojn de miaj kruroj, mi denove estos
normala."

Do ili oleis liajn krurojn gxis li povis libere