helpi kaj faris
por mi korpon el stano, kaj fiksis al gxi miajn stanajn brakojn kaj
krurojn kaj kapon, per artikoj, tiel ke mi povis movigxadi sambone kiel
en la komenco. Sed, ve! Mi nun ne havis koron, do mi perdis mian tutan
amon al la Mangxtula knabino, kaj ne gravis al mi cxu aux ne mi edzigxos
kun sxi. Mi supozas ke sxi plu logxas kun la maljunulino, atendante ke mi
venos preni sxin.

"Mia korpo tiom brilis en la sunlumo ke mi multe fieris pro gxi, kaj
nun ne gravis cxu mia hakilo glitos, cxar gxi ne povas trancxi
min. Ekzistis nur unu dangxero--ke miaj artikoj rustigxos; sed mi gardis
oleujon en mia dometo kaj zorgis olei min kiam ajn mi bezonis. Tamen,
unu tagon mi forgesis fari tion, kaj, estante en pluvego, antaux ol mi
konceptis la dangxeron miaj artikoj jam rustigxis, kaj mi restis staranta
en la arbaro gxis vi venis por helpi min. La sperto estis terura, sed
dum la jaro kiam mi staris tie mi havis suficxan tempon por kompreni ke
mia plej granda perdo estis la perdigxo de mia koro. Dum mi amis mi
estis la plej felicxa persono sur la tero; sed neniu povas ami sen
koro, do mi firme intencas iri al Oz por peti de li koron. Se li donos
al mi, mi reiros al la Mangxtula knabino kaj edzigxos kun sxi."

Kaj Doroteon kaj la Birdotimigilon multe interesis la rakonto de la
Stana Lignohakisto, kaj nun ili komprenis kial li tiom fervoras akiri
novan koron. "Tamen," diris la Birdotimigilo, "mi petos cerbon, ne
koron; cxar malsagxulo ne scius kion fari per koro se li havus gxin."

"Mi prenos koron," respondis la Stana Lignohakisto, "cxar cerbo ne
felicxigas, kaj felicxo estas la plej grava afero en la mondo."

Doroteo nenion diris, cxar sxi ne povis decidi kiu el sxiaj du amikoj
pravas, kaj sxi decidis ke se sxi nur sukcesos reiri al Kansas kaj
Onklino Em, ne multe gravos cxu la Stana Lignohakisto havas cerbon kaj
la Birdotimigilo koron, aux cxu cxiu el ili akiris sian dezirajxon.

Kio plej gxenis sxin estis ke la pano estis preskaux plene mangxita, kaj
nova mangxo por sxi kaj Toto malplenigos la korbon. Estis vere ke nek la
Stana Lignohakisto nek la Birdotimigilo kapablis mangxi, sed sxi ne
konsistis el stano aux pajlo, kaj ne povis vivi sen mangxo.

Cxapitro VI. La Malkuragxa Leono.

Ankoraux Doroteo kaj sxiaj akompanantoj marsxis tra la densa arbaro. La
vojo ankoraux estis pavimita per flavaj brikoj, sed ili estis multe
kovritaj de sekaj brancxoj kaj mortaj folioj de la arboj, kaj la
marsxado tute ne est