idis
gxin. La Sudo estas la lando de la Kveluloj."

"Oni diris al mi," diris la tria viro, "ke estas same cxe la
Okcidento. Kaj tiu lando, kie la Palpbrumoj logxas, estas regata de la
Fia Sorcxistino de la Okcidento, kiu sklavigus vin se vi irus tien."

"La Nordo estas mia hejmo," diris la maljunulino, "kaj cxe gxia rando
estas la sama granda dezerto kiu cxirkauxas cxi tiun Landon
Oz. Neeviteble, mia karulino, vi devos logxi cxe ni."

Doroteo komencis plori pro tio, cxar sxi estis solsenta inter tiuj
strangaj homoj. Sxiaj larmoj sxajne malgajigis la bonkorajn Mangxtulojn,
cxar ili tuj elprenis siajn posxtukojn kaj ankaux komencis plori. Kaj la
maljunulineto, nu sxi deprenis sian cxapon kaj ekvilibrigis la pinton
sur la pinto de sia nazo, dum sxi kalkulis "Unu, du, tri,"
solenavocxe. Tuj la cxapo farigxis ardeza tabuleto, sur kiu estis
skribite per grandaj, blankaj kreto-signoj:

"DOROTEO IRU AL LA URBO DE SMERALDOJ."

La maljunulineto prenis la ardezan tabuleton de sia nazo, kaj leginte
la vortojn sur gxi, demandis, "Cxu vi nomigxas Doroteo, karulino?"

"Jes," respondis la infano, suprenrigardante kaj sekigante siajn
okulojn.

"Do vi devos iri al la Urbo de Smeraldoj. Eble Oz helpos vin."

"Kie estas tiu Urbo?" demandis Doroteo.

"Precize en la centro de la lando, kaj gxin regas Oz, la Granda
Sorcxisto pri kiu mi parolis."

"Cxu li estas bona homo?" demandis la knabino maltrankvile.

"Li estas bona Sorcxisto. Cxu li estas homo, mi ne scias, cxar mi neniam
vidis lin."

"Kiel mi iru?" demandis Doroteo.

"Vi devos marsxi. Estas malproksime, kaj necesos iri tra regiono
kelkfoje agrabla kaj kelkfoje malluma kaj timiga. Tamen, mi uzos cxiun
magian arton kiun mi konas por protekti vin kontraux dangxeroj."

"Cxu vi bonvolos akompani min?" pledis la knabino, kiu jam komencis
rigardi la maljunulineton kiel sian solan amikon.

"Ne, mi ne povos," sxi respondis, "sed mi donos al vi mian kison, kaj
neniu kuragxos damagxi personon kisitan de la Sorcxistino de la Nordo."

Sxi proksimigxis al Doroteo kaj kisis sxian frunton delikate. Kie sxiaj
lipoj tusxis la knabinon ili lasis rondan, brilan marketon, kiel
sciigxis Doroteo nelonge post tiam.

"La vojo al la Urbo de Smeraldoj estas pavimita per flavaj brikoj,"
diris la Sorcxistino, "do vi ne maltrafos gxin. Veninte al Oz, ne timu
lin, sed rakontu al li vian historion kaj petu lin helpi vin. Adiaux,
karulino."

La tri Mangxtuloj profunde riverencis antaux sxi