andis la Cikonio.

"Tie, en la rivero," respondis la knabino.

"Se li ne estus tiel granda kaj peza mi alportus lin por vi," komentis
la Cikonio. "Li tute ne estas peza," diris Doroteo, fervore, "cxar li
estas plenigita per pajlo; kaj se vi reportos lin al ni ni multege
dankos vin senfine."

"Nu, mi provos," diris la Cikonio, "sed se mi trovos lin tro peza mi
devos refaligi lin en la riveron."

Do la granda birdo flugis en la aeron kaj trans la akvon gxis sxi
atingis la lokon kie la Birdotimigilo estis fiksita sur sia stango. La
Cikonio per siaj grandaj ungoj kaptis brakon de la Birdotimigilo kaj
alte portis lin al la bordo, kie Doroteo kaj la Leono kaj la Stana
Lignohakisto kaj Toto atendis.

Kiam la Birdotimigilo retrovis sin inter siaj amikoj li estis gxojega
kaj cxirkauxbrakumis cxiujn, ecx la Leonon kaj Toton; kaj dum ili marsxadis
li kantis "Tol-de-ri-de-o!" cxiupasxe, tiom gaja li estis.

"Mi kredis ke mi devos resti en la rivero eterne," li diris, "sed la
afabla Cikonio savis min, kaj se mi ja akiros cerbon mi retrovos la
Cikonion kaj rekompence faros ian komplezon por sxi."

"Ne necesas," diris la Cikonio, kiu flugadis apud ili. "Mi cxiam
plezure helpas kiam estas dangxero. Sed mi devas foriri nun, cxar miaj
beboj atendas min en la nesto. Mi esperas ke vi trovos la Smeraldan
Urbon kaj ke Oz helpos vin."

"Dankon," respondis Doroteo, kaj la afabla Cikonio flugis en la aeron
kaj baldaux ne plu videblis.

Ili marsxadis auxskultante la kantadon de la brilkoloraj birdoj kaj
rigardante la belajn florojn kiuj nun tiom densigxis ke ili tapisxis la
teron. Ili estis grandaj flavaj kaj blankaj kaj bluaj kaj purpuraj
floroj, kaj ankaux grandaj grupoj de skarlataj papavoj, kiuj estis tiom
brilkoloraj ke ili preskaux blindigis la okulojn de Doroteo.

"Belegaj!" la knabino krietis, spirante la spican odoron de la floroj.

"Versxajne," respondis la Birdotimigilo. "Kiam mi havos cerbon mi
supozeble pli sxatos ilin."

"Se mi nur havus koron mi sendube amus ilin," aldonis la Stana
Lignohakisto.

"De cxiam placxas al mi floroj," diris la Leono; "ili aspektas tiel
senhelpaj kaj malfortaj. Sed en la arbaro ne estas tiom brilaj floroj
kiel cxi tiuj."

Ili nun atingis pli kaj pli da grandaj skarlataj papavoj, kaj malpli
kaj malpli da aliaj floroj; kaj baldaux ili trovis sin meze de granda
kampo da papavoj. Nu, oni bone scias ke kiam grupigxis tiom granda
kvanto da tiaj floroj ilia odoro estas suficxe potenca por dorm