ris, iom
sekreteme, "ne gxenas min ke miaj kruroj kaj brakoj kaj korpo estas
plenigitaj per pajlo, cxar mi ne povas esti vundita. Se iu pasxas sur
miajn piedfingrojn aux pusxas pinglon en min, ne gravas, cxar mi ne povas
sentas gxin. Sed mi ne volas ke oni nomu min stulta, kaj se mia kapo
restos plena de pajlo anstataux de cerbo, kian havas vi, kiel mi iom
povos scii ion ajn?"

"Mi komprenas vian senton," diris la knabineto, kiu vere kunsentis kun
li. "Se vi venos kun mi, mi petos al Oz ke li faru cxion eblan por vi."

"Dankon," li respondis dankeme.

Ili reiris al la vojo, Doroteo helpis lin transgrimpi la barilon, kaj
ili komencis marsxadi laux la vojo el flavaj brikoj cele la Smeraldan
Urbon.

Al Toto ne placxis la nova akompananto, unue. Li flaradis cxirkaux la
pajloplenigito kvazaux suspektante ke eble estas nesto de ratoj en la
pajlo, kaj li ofte bojetis malamikeme kontraux la Birdotimigilon.

"Ne vin gxenu Toto," diris Doroteo, al sia nova amiko; "li neniam
mordas."

"Ho, li ne timigas min," respondis la Birdotimigilo. "Li ne povos
damagxi la pajlon. Permesu ke mi portu tiun korbon por vi. Ne gxenos
min, cxar mi ne povas lacigxi. Mi diros al vi sekreton," li pludiris,
dum li kunmarsxadis. "Nur unu aferon en la tuta mondo mi timas."

"Kion?" demandis Doroteo; "cxu la Mangxtulan kultiviston kiu faris vin?"

"Ne," respondis la Birdotimigilo; "flamantan alumeton."

Cxapitro IV. La Vojo tra la Arbaro.

Post kelkaj horoj la vojo komencis krudigxi, kaj la marsxado farigxis
tiom malfacila ke la Birdotimigilo ofte stumblis pro la flavaj brikoj,
kiuj tie estis tre malglataj. Efektive, kelkfoje ili estis rompitaj aux
tute mankis, tiel ke restis nur truoj kiujn Toto transsaltis kaj
Doroteo cxirkauxmarsxis. Sed la Birdotimigilo, pro manko de cerbo,
antauxenmarsxis senpauxze, kaj tial pasxis en la truojn kaj sternigxis sur
la malmolajn brikojn. Tamen tio neniam vundis lin, kaj Doroteo relevis
lin kaj restarigis lin sur la piedoj, dum li gaje ridis kun sxi pro la
akcidento.

La kultivitaj kampoj tute ne estis tiel bone prizorgataj cxi tie kiel
en la antauxaj lokoj. Trovigxis malpli da domoj kaj malpli da
fruktarboj, kaj ju pli ili marsxis, des pli senbela kaj solsentiga
farigxis la tereno.

Je la tagmezo ili sidigxis apud la vojo, proksime al rivereto, kaj
Doroteo malfermis sian korbon kaj elprenis panon. Sxi proponis pecon al
la Birdotimigilo, sed li rifuzis.

"Mi neniam malsatas," li diris, "kaj esta