kaj deziris por sxi
placxan veturon, kaj post tio ili formarsxis tra la arboj. La Sorcxistino
amike skuetis sian kapon al Doroteo, cxirkauxturnis sin trifoje sur sia
maldekstra kalkano, kaj tuj malaperis, kio surprizegis malgrandan
Toton, kiu bojis je sxi tre lauxte post sxia foriro, cxar li timis ecx
brueti dum sxi apude staris. Sed Doroteo, kiu sciis ke sxi estas
sorcxistino, anticipis ke sxi malaperos precize tiel, kaj tute ne estis
surprizita.

Cxapitro III. Kiel Doroteo savis la Birdotimigilon.

Kiam Doroteo denove estis sola sxi komencis senti malsaton. Do sxi iris
al la sxranko kaj trancxis por si iom da pano, sur kiun sxi sxmiris
buteron. Sxi donis iom al Toto, kaj preninte sitelon de la breto, sxi
portis gxin al la rivereto kaj plenigis gxin per klara, scintilanta
akvo. Toto kuris al la arboj kaj komencis boji je la birdoj kiuj
sidadis tie. Doroteo iris revenigi lin, kaj vidis tiom allogajn
fruktojn sur la brancxoj ke sxi deprenis kelkajn, cxar ili estis gxuste
kion sxi volis por pligrandigi sian matenmangxon.

Post tio sxi reiris al la domo, kaj doninte al si kaj al Toto grandan
trinkon de la frideta, klara akvo, sxi komencis pretigi sin por la
veturo al la Urbo de Smeraldoj.

Doroteo posedis nur unu alian robon, sed gxi estis pura kaj pendadis de
hoko apud sxia lito. GXi estis el katuno blank- kaj blu-plejda; kaj
kvankam la bluo estis iomete fadinta pro multaj lavigxoj, gxi ankoraux
estis bela robo. La knabino zorge lavis sin, vestis sin per la pura
katuna robo, kaj ligis sian palrugxan sunkufon al sia kapo. Sxi prenis
malgrandan korbon kaj plenigis gxin per pano el la sxranko, kaj metis
blankan tukon sur la supron. Post tio sxi rigardis siajn piedojn kaj
rimarkis kiom malnovaj kaj trivitaj estas sxiaj sxuoj.

"Certe ili ne tauxgas por multa marsxado, Toto," sxi diris. Kaj Toto
suprenrigardis al sxia vizagxo per siaj nigraj okuletoj kaj skuis sian
voston por indiki ke li komprenas kion sxi celas diri.

Tiumomente Doroteo vidis kusxantajn sur la tablo la argxentajn sxuojn
kiuj antauxe apartenis al la Sorcxistino de la Oriento.

"Cxu eble ilia grando tauxgos por miaj piedoj?" sxi diris al Toto. "Ili
estus tute gxustaj por longa marsxado, cxar ili ne trivigxus."

Sxi deprenis siajn malnovajn ledajn sxuojn kaj provis la argxentajn, kiuj
estis tute gxustadimensiaj por sxiaj piedoj, kvazaux farite specife por
ili.

Laste, sxi prenis sian korbon.

"Venu, Toto," sxi diris. "Ni iros al la Smera