koroj, cxiudimensiajn kaj--formajn."

"Kaj mi volas ke li donu al mi kuragxon," diris la Malkuragxa Leono.

"Oz tenas grandan poton da kuragxo en sia tronocxambro," diris la viro,
"kiun li kovris per ora plado, por ke gxi ne superfluu el gxi. Li tre
volonte donos iom al vi."

"Kaj mi volas ke li resendu min al Kansas," diris Doroteo.

"Kie estas Kansas?" demandis la viro, surprizite.

"Mi ne scias," respondis Doroteo malgxoje, "sed gxi estas mia hejmo, kaj
mi certas ke gxi estas ie."

"Versxajne. Nu, Oz povas fari cxion; do mi supozas ke li trovos Kansason
por vi. Sed unue vi devos renkonti lin, kaj tio estos tre malfacila
tasko; cxar al la Granda Sorcxisto ne placxas renkonti iun ajn, kaj
kutime tio, kion li deziras, okazas. Sed kion VI volas?" li pludiris,
parolante al Toto. Toto nur skuis sian voston, cxar, neklarigeble, li
ne kapablis paroli.

La virino nun vokis al ili dirante ke la mangxo estas preta, do ili
grupigxis cxirkaux la tablon kaj Doroteo mangxis bongustegan kacxon kaj
teleron da kirlitaj ovoj kaj teleron da bona blanka pano, kaj gxuis la
mangxon. La Leono mangxis iom da kacxo, sed gxi ne placxis al li, kaj li
diris ke gxi konsistas el aveno kaj aveno estas mangxajxo por cxevaloj, ne
leonoj. La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto nenion mangxis. Toto
mangxis iom da cxio, kaj gxojis denove bone mangxi.

La virino nun donis al Doroteo liton en kiu dormi, kaj Toto kusxigxis
apud sxi, kaj la Leono gardis la pordon de sxia cxambro por ke neniu sxin
gxenu. La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto staris en angulo
kviete dum la tuta nokto, kvankam kompreneble ili ne kapablis dormi.

La sekvan matenon, tuj kiam la suno levigxis, ili rekomencis marsxi, kaj
baldaux ili vidis belan verdan brilon en la cxielo tuj antaux si.

"Jen nepre la Smeralda Urbo," diris Doroteo.

Dum ili plu marsxis, la verda brilo farigxis pli kaj pli hela, kaj
sxajnis ke finfine ili proksimigxas al la celo de la marsxado. Tamen jam
estis posttagmeze kiam ili atingis la grandan muron kiu cxirkauxis la
Urbon. GXi estis alta, kaj dika, kaj hele verdkolora.

Antaux ili, kaj cxe la fino de la vojo el flavaj brikoj, estis grandega
pordo, kovrita per smeraldoj kiuj tiom scintilis pro la sunlumo ke ecx
la pentritaj okuloj de la Birdotimigilo preskaux blindigxis.

Sonorilo estis apud la pordego, kaj Doroteo pusxis la butonon kaj auxdis
argxentecan klakon el interne. Post tio la granda pordo malrapide
malfermigxis, kaj ili cxiuj t