ekvan matenon
refresxigita kaj plena de espero, kaj Doroteo mangxis kvazaux princino
per persikoj kaj prunoj el la arboj apud la rivero.

Malantaux ili estis la senluma arbaro tra kiu ili jam trapasxis, kvankam
ili suferis multajn senkuragxigojn; sed antaux ili estis bela, sunoplena
regiono kiu sxajnis voki ilin antauxen al la Smeralda Urbo.

Estis vere ke la largxa rivero nun fortrancxis ilin de tiu bela regiono;
sed la floso estis preskaux finita, kaj kiam la Stana Lignohakisto
finis trancxi kelkajn pliajn sxtipojn kaj kunligis ilin per lignaj
kejloj, ili estis pretaj komenci. Doroteo sidigxis sur la mezo de la
floso kaj tenis Toton en siaj brakoj. Kiam la Malkuragxa Leono pasxis
sur la floson, gxi grave klinigxis, cxar li estis granda kaj multepeza;
sed la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto ekstaris sur la alia
fino por ekvilibrigi gxin, kaj ili mane tenis longajn stangojn por pusxi
la floson tra la akvo.

Ili sukcesis suficxe bone, unue, sed kiam ili atingis la mezon de la
rivero la rapida fluo tiris la floson pli kaj pli for de la vojo el
flavaj brikoj; kaj la akvo tiom profundigxis ke la longaj stangoj ne
plu atingis la fundon.

"Estas malbone," diris la Stana Lignohakisto, "cxar se ni ne atingos la
bordon ni portigxos en la landon de la Fia Sorcxistino de la Okcidento,
kaj sxi sorcxos nin kaj sklavigos nin."

"Kaj tiuokaze mi ne ricevus cerbon," diris la Birdotimigilo. "Kaj mi ne
ricevus kuragxon," diris la Malkuragxa Leono.

"Kaj mi ne ricevus koron," diris la Stana Lignohakisto.

"Kaj mi neniam reirus al Kansas," diris Doroteo.

"Nepre ni atingu la Smeraldan Urbon, se eble," aldonis la
Birdotimigilo, kaj li tiom forte pusxis sian longan stangon ke gxi firme
fiksigxis en la koto sur la fundo de la rivero, kaj antaux ol li povis
reeltiri gxin, aux malteni gxin, la floso estis forportita kaj la povra
Birdotimigilo estis lasita krocxigxanta al la stango meze de la rivero.

"Adiaux!" li kriis al ili, kaj ili bedauxregis forlasi lin; efektive, la
Stana Lignohakisto komencis plori, sed felicxige li memoris ke li eble
rustos, do li sekigis siajn larmojn per la antauxvesto de Doroteo.

Kompreneble cxi tio estis malbona sorto por la Birdotimigilo.

"Nun mi estas en malpli bona stato ol kiam mi unuafoje renkontis
Doroteon," li pensis. "Tiam mi estis fiksita al stango en maizkampo,
kie mi povis imagi ke mi fortimigas korvojn; sed certe ne utilas
Birdotimigilo fiksita sur stango en la mezo de rivero. Mi tim