sto.

Iom longe poste la Malkuragxa Leono vekigxis, cxar li kusxis tre longe
inter la papavoj, enspirante ilian mortigan odoron; sed kiam li ja
malfermis siajn okulojn kaj ruligxis de la cxareto li gxoje trovis sin
viva.

"Mi kuris lauxeble rapide," li diris, sidigxinte kaj oscedante; "sed la
floroj superfortis min. Kiel vi elirigis min?"

Ili rakontis al li pri la kampomusoj, kaj kiel ili malavare savis lin
de morto; kaj la Malkuragxa Leono ridis, kaj diris: "Mi cxiam opiniis
min tre granda kaj timiga; sed ecx malgrandaj floroj preskaux mortigis
min, kaj malgrandaj musoj savis mian vivon. Cxio estas tre stranga!
Sed, kamaradoj, kion ni faru nun?"

"Ni devas plusercxi por retrovi la vojon el flavaj brikoj," diris
Doroteo; "kaj post tio ni povos marsxadi laux gxi al la Smeralda Urbo."

Do, cxar la Leono estis tute refresxigita, kaj tute bone fartis denove,
ili cxiuj komencis marsxi, kaj multe gxuis la iradon tra la mola, fresxa
herbaro; kaj post nelonge ili atingis la vojon el flavaj brikoj kaj
returnis sin por marsxi cele la Smeraldan Urbon kie logxas la granda Oz.

La vojo estis nun glata kaj bone pavimita, kaj la cxirkauxa pejzagxo
estis bela; tial la marsxantoj gxoje lasis la arbaron multe malantauxe
kaj kun gxi la multajn dangxerojn renkontitajn en gxiaj mornaj
ombroj. Denove ili povis vidi barilojn konstruitajn lauxlonge de la
vojo; sed cxi tiuj estis verdkoloraj, kaj kiam ili atingis dometon, en
kiu sxajne logxas kultivisto, ankaux tio estis verdkolora. Ili
preterpasis plurajn tiajn dometojn dum la posttagmezo, kaj kelkfoje
homoj venis al la pordoj kaj rigardis ilin kvazaux dezirante fari
demandojn; sed neniu proksimigxis al ili nek parolis al ili pro la
granda Leono, kiun ili multe timis. La homoj cxiuj estis vestitaj per
tre belaj smeraldaverdaj vestoj kaj surportis pintajn cxapelojn kiel la
Mangxtuloj.

"Jen certe la Lando Oz," diris Doroteo, "kaj nepre ni proksimigxas al
la Smeralda Urbo."

"Jes," respondis la Birdotimigilo; "cxio verdas cxi tie, kaj en la Lando
de la Mangxtuloj bluo estis la preferata koloro. Sed oni ne sxajnas
egale amikemaj kiel la Mangxtuloj kaj mi suspektas ke ni ne sukcesos
trovi dormolokon por tranokti."

"Mi volas mangxi ion alian ol nur fruktojn," diris la knabino, "kaj mi
certas ke Toto estas malsatega. Ni haltu cxe la sekva domo kaj parolu
kun la logxantoj."

Do, kiam ili atingis relative grandan domon, Doroteo kuragxe marsxis al
la pordo kaj frapis. Virino malfermis