mbron. Sxi eksaltis de sia lito
kaj kun Toto cxe sxiaj kalkanoj sxi kuris kaj malfermis la pordon.

La knabineto ekkriis mirigate kaj rigardis cxirkaux sin, sxiaj okuloj
farigxis pli kaj pli grandaj pro la mirindaj vidajxoj kiujn sxi vidas.

La ciklono estis malsupren metinta la domon, tre delikate--nu,
delikate por ciklono--en la mezon de mirinde bela lando. Videblis
belaj herbaroj cxiuflanke, kun elegantaj arboj sur kies brancxoj estis
ricxaj kaj allogaj fruktoj. Aroj da belegaj floroj estis cxie videblaj,
kaj birdoj kun maloftaj kaj brilantaj plumaroj kantadis kaj flirtadis
en la arboj kaj arbustoj. Ne malproksime estis rivereto, rapide
fluanta kaj scintilanta inter verdaj bordoj, kaj murmuranta per vocxo
tre placxa al knabineto kiu tiom longe logxis sur la seka griza kamparo.

Dum sxi staris fervore rigardante la strangajn kaj belajn vidajxojn, sxi
rimarkis veni direkte al sxi grupon de la plej kuriozaj personoj kiujn
iam sxi vidis. Ili ne estis altaj kiel la plenkreskuloj al kiuj sxi
kutimis; sed ankaux ili ne estis malaltaj. Efektive, ili aspektis
proksimume tiom altaj kiom Doroteo, kiu estis altekreska por infano de
sxia jaragxo, kvankam ili estis, lauxaspekte, multe pli agxaj.

Tri estis viroj kaj unu estis virino, kaj cxiuj estis kurioze
vestitaj. Ili surportis rondajn cxapelojn kiuj pintigxis dekon da
centimetroj super la kapoj, kun sonoriletoj cxirkaux la randoj, kiuj
sonetis dolcxe dum ili movigxis. La cxapeloj de la viroj estis bluaj; tiu
de la virineto estis blanka, kaj sxi surportis blankan robon kiu pendis
en plisoj de sxiaj sxultroj; super gxi estis sxutitaj steletoj kiuj brilis
kiel diamantoj en la sunlumo. La viroj estis blue vestitaj, samkolore
kiel la cxapeloj, kaj sur la piedoj estis bone poluritaj botoj kun
largxa blua faldo cxe la supro. La viroj, pensis Doroteo, estis
proksimume samagxaj kiel Onklo Henriko, cxar du el ili havis
barbojn. Sed la virineto estis sendube multe pli agxa; sxian vizagxon
kovris faltoj; sxiaj kapharoj estis preskaux blankaj, kaj sxi marsxis iom
rigide.

Kiam tiuj personoj proksimigxis al la domo kie Doroteo staris en la
pordejo ili haltis kaj flustris inter si kvazaux timante
pliproksimigxi. Sed la maljunulineto marsxis al Doroteo, malalten klinis
sin, kaj diris per dolcxa vocxo: "Vi estas bonvena, plej nobla
Sorcxistino, al la lando de la Mangxtuloj. Ni dankegas vin cxar vi
mortigis la Fian Sorcxistinon de la Oriento kaj vi tiel liberigis nian
popolon."

Doroteo