miloj da ili: grandaj musoj kaj
malgrandaj musoj kaj mezgrandaj musoj; kaj cxiu portis pecon de sxnuro
en la busxo. Proksimume tiam Doroteo vekigxis el sia longa dormo kaj
malfermis siajn okulojn. Sxin multe mirigis trovi sin kusxanta sur la
herbaro kun miloj da musoj cxirkauxstarantaj kaj timete rigardantaj
sxin. Sed la Birdotimigilo informis sxin pri cxio, kaj turninte sin al la
digna Museto, li diris,

"Permesu ke mi konigu al vi sxian Mosxtinon, la Regxino."

Doroteo klinetis sian kapon solene kaj la Regxino riverencis, kaj post
tio sxi farigxis tre amikema kun la knabineto. La Birdotimigilo kaj la
Hakisto nun komencis ligi la musojn al la cxaro, uzante la sxnuretojn
kiujn ili estis alportintaj. Unu finajxo de cxiu sxnureto estis ligita
cxirkaux la kolon de cxiu muso kaj la alia fino al la cxareto. Kompreneble
la cxareto estis miloble pli granda ol iu el la musoj tirontaj gxin; sed
kiam cxiuj musoj estis alligitaj ili povis tre facile tiri gxin. Ecx la
Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto povis sidi sur gxi, kaj ili
estis rapide tirataj de siaj strangaj cxevaletoj al la loko kie la
Leono kusxis dormante.

Post multa tre malfacila laboro, cxar la Leono multe pezis, ili
sukcesis tiri lin sur la cxareton. Post tio la Regxino ordonis ke sxia
popolo komencu, cxar sxi timis ke se la musoj restos tro longe inter
la papavoj ankaux ili ekdormos.

Unue la bestetoj, kvankam multaj, apenaux povis moveti la peze sxargxitan
cxareton; sed la Hakisto kaj la Birdotimigilo ambaux pusxis de malantauxe,
kaj ili pli bone sukcesis. Baldaux ili finrulis la Leonon el inter la
papavoj sur la verdajn kampojn, kie li povis denove spiri la dolcxan,
fresxan aeron, anstataux la venenan odoron de la floroj.

Doroteo venis renkonte al ili kaj elkore dankis la musetojn cxar ili
savis de morto sxian akompananton. Sxi jam multe amis la grandan Leonon
kaj sxi gxojis pro lia savigxo.

Post tio la musoj estis malligitaj de la cxareto kaj forkuris tra la
herbaron al siaj hejmoj. La Regxino de la Musoj foriris la plej lasta.

"Se iam vi denove bezonos nin," sxi diris, "venu en la kampon kaj voku,
kaj ni auxdos vin kaj venos helpi vin. Adiaux!"

"Adiaux!" cxiuj respondis, kaj la Regxino forkuris, dum Doroteo firme
tenis Toton por ke li ne postkuru kaj timigu sxin.

Post tio ili sidigxis apud la Leono atendante lian vekigxon; kaj
la Birdotimigilo portis al Doroteo fruktojn el apuda arbo, kaj sxi
mangxis ilin.

Cxapitro X. La Pordogardi