e dum generacioj, nun estas
klasifikebla kiel "eksmodaj" en la biblioteko por infanoj; cxar venis
la tempo por serio de novaj "mirigaj rakontoj" en kiuj la steriotipaj
gxino, koboldo kaj feo estas eliminitaj, kune kun cxiuj teruraj kaj
sangavidaj eventoj elpensitaj de siaj auxtoroj por indiki timigan
moralon en cxiu rakonto. La moderna eduko inkluzivas moralecon; tial la
moderna infano sercxas nur distrigxon en siaj mirigaj rakontoj kaj
volonte malhavas cxiujn malagrablajn okazajxojn.

Kun tiu penso en la menso, la rakonto pri "La Mirinda Sorcxisto de Oz"
estis verkita nur por plezurigi la infanojn de la nuntempo. Gxi celas
esti modernigita fe-rakonto, en kiu la mirigo kaj gxojo restas kaj la
kordoloroj kaj kosxmaroj mankas.

L. FRANK BAUM

Chicago, Aprilo 1900

Cxi tiu libro estas dedicxita al mia bona amikino & kamarado. Mia
Edzino L.F.B.

La MIRINDA SORCXISTO de OZ

Cxapitro I. La ciklono

Doroteo logxis en la mezo de la granda kamparo de Kansas, kun Onklo
Henriko, kiu estis kultivisto, kaj Onklino Em, kiu estis la edzino de
la kultivisto. Ilia domo estis malgranda, cxar la ligno per kiu gxi
estis konstruita devis esti portita multajn mejlojn per cxaro. La domo
havis kvar murojn, plankon, kaj tegmenton, kiuj kune konsistigis la
solan cxambron; kaj en tiu cxambro estis rustaspekta kuirforno, sxranko
por la teleroj, tablo, tri aux kvar segxoj, kaj la litoj. Onklo Henriko
kaj Onklino Em havis grandan liton en unu angulo, kaj Doroteo
malgrandan liton en alia angulo. Tute ne estis mansardo, nek kelo--
kvankam ja estis malgranda truo en la tero, kiun oni nomis ciklonkelo,
en kiu la familio povis kasxi sin kiam iu el la grandaj kirloventegoj
blovadis suficxe forte por detrui cxiun konstruajxon renkontitan. Oni
atingis tiun kasxejon per klapohava luko en la mezo de la planko, de gxi
sxtupetaro subenkondukis en la malgrandan, senluman truon.

Kiam Doroteo staris en la pordejo kaj cxirkauxrigardis, sxi povis vidi
nur la grandan grizan kamparon cxiuflanke. Neniu arbo kaj neniu domo
interrompis la largxan ebenajxon de la glata tereno kiu atingis la
randojn de la cxielo en cxiu direkto. La suno bakis la kultivitan teron
por fari el gxi grizajxon tra kiu estis fendetoj. Ecx la herbaro ne
verdis, cxar la suno bruligis la pintojn de la longaj folioj gxis ili
estis egale grizaj kiel cxio alia videbla. Iam oni farbis la domon, sed
la suno vezikigis la farbon kaj la pluvoj forglitigis gxin, kaj nun la
domo estis