ar vi surhavas argxentajn sxuojn kaj mortigis la Fian
Sorcxistinon. Krome, via robo estas parte blanka, kaj nur magiistinoj
kaj sorcxistinoj vestas sin per blankajxoj."

"Mia robo estas blu- kaj blank-plejda," diris Doroteo, glatigante la
faltojn en gxi.

"Vi tre kompleze surportas gxin," diris Boq. "Bluo estas la koloro de
la Mangxtuloj, kaj blanko estas la koloro de sorcxistinoj; tial ni scias
ke vi estas amika sorcxistino."

Doroteo ne sciis respondi, cxar cxiuj sxajne opiniis sxin sorcxistino, kaj
sxi tute bone sciis ke sxi estas nur ordinara knabineto kiu tute hazarde
estis portita de ciklono al fremda lando.

Kiam sxi lacigxis pro tiom da rigardo al la dancado, Boq kondukis sxin en
la domon, kie li donis al sxi cxambron en kiu estis bela lito. La tukoj
estis el blua sxtofo, kaj Doroteo profunde dormis inter ili gxis la
mateno, dum Toto kusxadis sur la blua tapisxo apud sxi.

Sxi gxissate mangxis, kaj rigardis etan Mangxtulan bebon, kiu ludis kun
Toto kaj tiris lian voston kaj vocxetis kaj ridis tiel ke multe amuzis
Doroteon. Toto estis vera kuriozajxo laux la homoj tie, cxar ili antauxe
neniam vidis hundon.

"Kiom distanca estas la Smeralda Urbo?" la knabino demandis.

"Mi ne scias," respondis Boq, tre serioze, "cxar mi neniam iris
tien. Estas pli bone ke oni restu distance de Oz, krom se vere
necesas. Sed la vojo al la Smeralda Urbo estas longa, kaj vi bezonos
multajn tagojn. La lando cxi tie estas ricxa kaj agrabla, sed vi devos
trairi krudajn kaj dangxerajn lokojn antaux ol atingi la finon de via
marsxado."

Tio iomete timigis Doroteon, sed sxi sciis ke nur la Granda Oz povos
helpi sxin reiri al Kansas, do sxi kuragxe decidis ne retroiri.

Sxi adiauxis siajn amikojn, kaj rekomencis marsxadi laux la vojo el flavaj
brikoj. Post kiam sxi iris plurajn kilometrojn sxi decidis halti por
ripozi, do sxi grimpis gxis la supro de la barilo apud la vojo kaj
sidigxis. Granda maizkampo estis aliflanke de la barilo, kaj sxi vidis
ke ne tre distanca estas Birdotimigilo, metita alte sur stangon por
forpeli la birdojn de la matura maizo.

Doroteo apogis sian mentonon per mano kaj penseme rigardis la
Birdotimigilon. GXia kapo estis malgranda sako plenigita per pajlo;
surpentritaj sur gxi estis okuloj, nazo, kaj busxo, por simili
vizagxon. Malnova, pinta blua cxapelo, kiu antauxe apartenis al iu
Mangxtulo, estis metita sur lian kapon, kaj la cetero de la figuro
estis blua vestokompleto, multe uzita kaj paligxinta, kiu