ke. GXi estis tre largxa
abismo, kaj kiam ili iris al la rando kaj enrigardis ili povis vidi ke
gxi ankaux estas tre profunda, kaj ke estas multaj grandaj, pintaj rokoj
en la fundo. La flankoj estis tiom krutaj ke neniu el ili povus
malsuprengrimpi, kaj dum momento sxajnis ke la marsxado devos cxesi.

"Kion ni faru?" demandis Doroteo senespere.

"Mi tute ne scias," diris la Stana Lignohakisto; kaj la Leono skuis
sian densan hararon kaj rigardis penseme. Sed la Birdotimigilo diris:
"Ni ne povas flugi, tio estas certa; kaj ni ne povas malsuprengrimpi
en tiun profundan abismon. Sekve, se ni ne povos transsalti, ni devos
halti cxi tie."

"Mi kredas povi transsalti," diris la Malkuragxa Leono, zorge mezurinte
la distancon per sia menso.

"Do estas solvite," respondis la Birdotimigilo, "cxar vi povos
transporti nin unuope sur via dorso."

"Nu, mi provos," diris la Leono. "Kiun la unua?"

"Mi," deklaris la Birdotimigilo; "cxar se vi trovus ke vi ne povas
transsalti la brecxon, Doroteo mortus, aux la Lignohakisto estus forte
kavigita de la rokoj. Sed se mi estos sur via dorso ne multe gravos
cxar la falo tute ne damagxos min."

"Mi mem timegas falon," diris la Malkuragxa Leono, "sed mi supozas ke
necesas provi. Do suriru mian dorson kaj ni provos."

La Birdotimigilo sidigxis sur la dorson de la Leono, kaj la granda
besto marsxis al la rando de la brecxo kaj kauxrigxis.

"Kial vi ne kuras por salti?" demandis la Birdotimigilo.

"Cxar ni, la Leonoj, ne saltas tiel," li respondis. Kaj saltegante, li
pafigxis tra la aero kaj surterigxis sendangxere sur la alian flankon.

Cxiujn multe gxojigis vidi kiel facile li faris tion, kaj kiam la
Birdotimigilo estis degrimpinta de lia dorso, la Leono resaltis trans
la abismon.

Doroteo decidis esti la dua; do sxi tenis Toton en siaj brakoj kaj
grimpis sur la dorson de la Leono, forte tenante lian kolhararon per
unu mano. La sekvan momenton estis kvazaux sxi flugas tra la aero; kaj
post tio, antaux ol sxi havis suficxan tempon por pripensi, sxi estis
sekura sur la alia flanko. La Leono reiris trian fojon kaj transportis
la Stanan Lignohakiston, kaj post tio ili sidigxis dum kelkaj momentoj
por ke la besto povu ripozi, cxar liaj grandaj saltoj malfaciligis lian
spiradon, kaj li anhelis kiel granda hundo tro longe kurinta.

Ili trovis la arbaron tre densa cxiflanke, kaj gxi aspektis senluma kaj
morna. Kiam la Leono estis ripozinta ili rekomencis marsxi laux la vojo
el flavaj brik