la soldato revenis. Kiam, fine, li revenis,
Doroteo demandis, "Cxu vi vidis Ozon?"

"Ho, ne," respondis la soldato; "mi neniam vidis lin. Sed mi parolis
al li dum li sidis malantaux sia ekrano, kaj diris al li vian
mesagxon. Li diras ke li akceptos paroli kun vi, se vi deziras; sed cxiu
el vi devos eniri sola, kaj li akceptos nur unu el vi cxiutage. Sekve,
cxar vi devos resti en la Palaco dum pluraj tagoj, mi kondukigos vin al
cxambroj kie vi povos esti komfortaj post via marsxado."

"Dankon," respondis la knabino; "Oz estas tre afabla."

La soldato nun blovis verdan fajfilon, kaj tuj juna knabino, vestita
per bela verda silka robo, eniris la cxambron. Sxi havis belan verdan
hararon kaj verdajn okulojn, kaj sxi riverencis profunde antaux
Doroteo dirante, "Sekvu min kaj mi gvidos vin al via cxambro."

Do Doroteo adiauxis cxiujn siajn amikojn escepte de Toto, kaj preninte
la hundon en siajn brakojn sekvis la verdan knabinon tra sep koridoroj
kaj supren laux tri sxtuparoj gxis ili atingis cxambron en la antauxa parto
de la Palaco. GXi estis kiel eble plej cxarma malgranda cxambro, kun mola
komforta lito kiu havis tukojn el verda silko kaj verdan veluran
kovrosxtofon. Fonteto estis en la centro de la cxambro, gxi altigis
sxprucon de verda parfumo en la aeron, kiu refalis en bele cxizitan
verdan marmoran basenon. Belaj verdaj floroj staris en la fenestroj,
kaj trovigxis breto kun vico de malgrandaj verdaj libroj. Kiam Doroteo
havis suficxan tempon por malfermi la librojn sxi trovis ilin plenaj de
kuriozaj verdaj bildoj kiuj ridigis sxin pro sia komikeco.

En sxranko estis multaj verdaj roboj, el silko kaj sateno kaj veluro;
kaj cxiu el ili estis precize gxustadimensia por Doroteo.

"Sentu ke vi estas cxehejme," diris la verda knabino, "kaj se vi
deziros ion sonoru. Oz alvokos vin morgaux matene."

Sxi lasis Doroteon sola kaj reiris al la aliaj. Ilin sxi ankaux kondukis
al cxambroj, kaj cxiu el ili trovis sin logxanta en tre agrabla parto de
la Palaco. Kompreneble tiu gxentileco estis senefika rilate al la
Birdotimigilo; kiam li trovis sin sola en sia cxambro li staradis
stulte sur unu loko, tuj apud la pordo, por atendi la matenon. Lin ne
ripozigus kusxado, kaj li ne povis fermi siajn okulojn; do li restis
dum la tuta nokto rigardante malgrandan araneon kiu faras sian reton
en angulo de la cxambro, kvazaux gxi ne estus unu el la plej belaj
cxambroj en la mondo. La Stana Lignohakisto kusxigxis nur pro kutimo, cxar
li