provizas la Argxentaj Sxuoj al sxi. Do la Fia Sorcxistino kasxe ridis kaj
pensis, "Mi ankoraux povas sklavigi sxin, cxar sxi ne scias uzi sian
potencon." Sxi diris al Doroteo, krude kaj severe, "Venu kun mi; kaj
atentu obei kion ajn mi ordonos, cxar se ne, mi detruos vin same kiel
mi detruis la Stanan Lignohakiston kaj la Birdotimigilon."

Doroteo sekvis sxin tra multaj el la belaj cxambroj en la kastelo gxis
ili atingis la kuirejon, kie la Sorcxistino ordonis ke sxi purigu la
potojn kaj kuirilojn kaj balau la plankon kaj metadu lignon en la
fajron.

Doroteo obeeme komencis labori, decidinte kiel eble plej diligente
labori; cxar sxin felicxigis ke la Fia Sorcxistino decidis ne mortigi sxin.

Dum Doroteo diligente laboradis la Sorcxistino planis iri en la
korteton kaj jungi la Malkuragxan Leonon kiel cxevalon; amuzos sxin, sxi
certis, devigi lin tiri sxian cxaron kien ajn sxi volos iri. Sed dum sxi
malfermis la pordon la Leono mugxegis kaj la Sorcxistino ektimis, kaj
elkuris kaj refermis la pordon.

"Se mi ne povos jungi vin," diris la Sorcxistino al la Leono, parolante
inter la baroj de la pordo, "mi povos malsatigi vin. Vi mangxos
nenion gxis vi obeos min."

Do post tiam sxi ne portis mangxon al la enkarcerigita Leono; sed
cxiutage sxi venis al la pordo je la tagmezo kaj demandis, "Cxu vi pretas
esti jungita kiel cxevalo?"

Kaj la Leono respondis, "Ne. Se vi eniros cxi tiun korteton mi mordos
vin." La kialo pro kiu la Leono ne obeis la ordonon de la Sorcxistino estis
ke cxiunokte, dum la virino dormis, Doroteo portis al li mangxajxojn el
la sxranko. Mangxinte li kusxigxis sur sia pajla lito, kaj Doroteo kusxis
apud li kaj apogis sian kapon per lia mola, longa kolhararo, dum ili
parolis pri siaj problemoj kaj klopodis plani eskapon. Sed ili ne
povis elpensi metodon eliri la kastelon, cxar gxin konstante gardadis la
flavaj Palpbrumoj, kiuj estis sklavoj de la Fia Sorcxistino kaj timis
sxin tiom ke ili obeis cxiun sxian ordonon.

La knabino devis laboregi dum la tagoj, kaj ofte la Sorcxistino minacis
bati sxin per la tiu malnova ombrelo kiun sxi cxiam portis en sia
mano. Sed, verdire, sxi ne kuragxis bati Doroteon, pro la marko sur sxia
frunto. La infano ne sciis tion, kaj timegis por si mem kaj por
Toto. Unufoje la Sorcxistino batis Toton per sia ombrelo kaj la kuragxa
hundeto kuregis al sxi kaj mordis sxian kruron. La Sorcxistino ne sangis
pro la mordo, cxar sxi estis tiom fia ke la sango en sxi jam antaux multa