Aliaj el la Simioj kaptis la Birdotimigilon, kaj per siaj longaj
fingroj ili eltiris la tutan pajlajxaron el liaj vestoj kaj kapo. Ili
kunrulis liajn cxapelon kaj botojn kaj vestajxojn kaj jxetis ilin inter
la plej suprajn brancxojn de alta arbo.

La ceteraj Simioj jxetis pecojn de dika sxnurego cxirkaux la Leonon kaj
multfoje vindis per ili liajn korpon kaj kapon kaj krurojn, gxis li ne
kapablis mordi nek grati nek barakti iel ajn. Post tio ili levis lin
kaj forflugis portante lin al la kastelo de la Sorcxistino, kie ili
metis lin en korteton cxirkaux kiu estis alta fera barilo, tiel ke li ne
povos eskapi.

Sed Doroteon ili tute ne damagxis. Sxi staris, kun Toto en la brakoj,
rigardante la malfelicxan sorton de siaj kamaradoj kaj pensante ke
baldaux estos sxia vico. La estro de la Flugantaj Simioj flugis al sxi,
etendante siajn longajn, vilajn brakojn kaj grimacegante per sia
malbela vizagxo; sed li vidis la markon de la kiso de la Bona
Sorcxistino sur sxia frunto kaj ekhaltis, kaj gestis al la aliaj ke ili
ne tusxu sxin.

"Ni ne auxdacu atenci cxi knabineton," li diris al ili, "cxar sxin
protektas la Potenco de Bono, kaj tio estas pli forta ol la Potenco de
Malbono. Ni nur povas porti sxin al la kastelo de la Fia Sorcxistino kaj
lasi sxin tie."

Do, zorgoplene kaj delikate, ili levis Doroteon per siaj brakoj kaj
rapide portis sxin tra la aero gxis ili atingis la kastelon, kie ili
demetis sxin sur la antauxan sojlon. Post tio la estro diris al la
Sorcxistino, "Ni obeis vin lauxeble. La Stana Lignohakisto kaj la
Birdotimigilo estas detruitaj; la Leono estas ligita en via
korteto. La malgrandan knabinon ni ne auxdacas damagxi, nek la hundon
kiun sxi portas per siaj brakoj. Via rajto estri nin nun finigxis kaj vi
neniam revidos nin."

Kaj cxiuj Flugantaj Simioj, forte ridante kaj babilante kaj bruante,
flugis en la aeron kaj baldaux ne plu estis videblaj.

La Fian Sorcxistinon surprizis kaj cxagrenis vidi la markon sur la
frunto de Doroteo, cxar sxi bone konsciis ke nek la Flugantaj Simioj nek
sxi mem auxdacos iel ajn damagxi la knabinon. Sxi rigardis la piedojn de
Doroteo, kaj vidante la Argxentajn Sxuojn, sxi komencis tremi pro timo,
cxar sxi sciis pri la potenca sorcxo kiu apartenas al ili. Unue la
Sorcxistino pensis forkuri de Doroteo; sed hazarde sxi rigardis en la
okulojn de la infano kaj rimarkis kiom simpla estas la animo malantaux
ili, kaj ke la malgranda knabino ne scias pri la granda potenco kiun