j
jaroj sekigxis.

La vivo de Doroteo farigxis tre malfelicxa dum sxi konsciigxis ke estos ecx
malpli facile reiri al Kansas kaj Onklino Em. Kelkfoje sxi ploradis
amare dum horoj, dum Toto sidis cxe sxiaj piedoj kaj rigardadis sxian
vizagxon, ploretante malgaje por indiki kiom li kompatas sian
mastrineton. Al Toto efektive ne gravis cxu li estas en Kansas aux la
Lando Oz se Doroteo estas kun li; sed li sciis ke la malgranda knabino
estas malfelicxa, kaj tio malfelicxigis ankaux lin.

Nu, la Fia Sorcxistino sopiregis posedi la Argxentajn Sxuojn kiujn la
knabino cxiam surportis. Sxiaj abeloj kaj sxiaj korvoj kaj sxiaj vulpoj
kusxis amase sekigxante, kaj sxi jam eluzis la potencon de la Ora Cxapo;
sed se sxi povos akiri la Argxentajn Sxuojn ili donos al sxi pli da
potenco ol cxiuj perditajxoj. Sxi zorge observis Doroteon, por trovi cxu
sxi iam demetas siajn sxuojn, planante sxteli ilin. Sed la infano tiom
fieris pri siaj belaj sxuoj ke sxi neniam deprenis ilin escepte de nokte
kaj banante sin. La Sorcxistino multe timis la mallumon kaj ne kuragxis
eniri la cxambron de Doroteo nokte por preni la sxuojn, kaj sxia timego
pri akvo estis pli granda ol sxia timo pri la mallumo, do sxi neniam
proksimigxis dum Doroteo banis sin. Efektive, la maljuna Sorcxistino
neniam tusxis akvon, nek permesis ke akvo iel tusxu sxin.

Sed la fiulino estis tre ruza, kaj sxi finfine elpensis rimedon akiri
kion sxi volas. Sxi metis feran stangeton en la mezon de la planko de la
kuirejo, kaj per sia magio nevidebligis la feron por homaj
okuloj. Sekve kiam Doroteo marsxis trans la plankon sxi stumblis pro la
stangeto, cxar sxi ne povis vidi gxin, kaj sxi sternigxis sur la
plankon. Sxi ne grave vundigxis, sed dum la falo unu el la Argxentaj Sxuoj
defalis, kaj antaux ol sxi povis atingi gxin la Sorcxistino forkaptis gxin
kaj metis gxin sur sian propran maldikan piedon.

Al la fia virino multe placxis la sukceso de sxia trompo, cxar dum sxi
havos unu el la sxuoj sxi posedos duonon de la potenco de ilia sorcxo,
kaj Doroteo ne povos uzi gxin kontraux sxin, ecx se sxi scius uzi gxin.

La malgranda knabino, vidante ke sxi perdis unu el siaj belaj sxuoj,
kolerigxis, kaj diris al la Sorcxistino, "Redonu al mi mian sxuon!"

"Ne!" respondis la Sorcxistino. "Nun gxi estas mia sxuo, ne via."

"Vi estas fiulino!" kriis Doroteo. "Vi ne rajtas forpreni de mi mian
sxuon."

"Tamen mi retenos gxin," diris la Sorcxistino, ridante pro sxi, "kaj iun
tagon mi sukce