igi cxiun
kiu enspiras gxin, kaj se la dormanto ne portigxas for de la odoro de la
floroj li dormas sencxese por cxiam. Sed Doroteo ne sciis tion, nek sxi
povis foriri de la grandaj rugxaj floroj kiuj cxie cxirkauxis ilin; do
baldaux sxiaj okuloj pezigxis kaj sxi sentis bezonon sidigxi por ripozi kaj
por dormi.

Sed la Stana Lignohakisto ne permesis tion.

"Ni devos rapidi kaj reatingi la vojon el flavaj brikoj antaux ol
noktigxos," li diris; kaj la Birdotimigilo konsentis kun li. Do ili plu
marsxadis gxis Doroteo ne plu povis stari. Sxiaj okuloj fermigxis malgraux
sxia volo kaj sxi forgesis kie sxi estas kaj falis surteren apud la
papavoj, profunde dormante.

"Kion ni faru?" demandis la Stana Lignohakisto.

"Se ni lasos sxin cxi tie sxi mortos," diris la Leono. "La odoro de la
floroj mortigas nin cxiujn. Mi mem apenaux povas teni la okulojn
malfermitaj kaj la hundo jam dormas."

Estis vere; Toto jam falis apud sian mastrineton. Sed la
Birdotimigilon kaj Stanan Ligno hakiston, cxar ili ne konsistis el
karno, ne gxenis la odoro de la floroj.

"Rapide kuru," diris la Birdotimigilo al la Leono, "kaj eliru cxi tiun
mortigan florkampon kiel eble plej baldaux. Ni kunportos la knabineton,
sed se vi endormigxos vi estas tro granda kaj ni ne povos porti vin."

Do la Leono vigligis sin kaj antauxensaltadis kiel eble plej
rapide. Post momento li ne plu estis videbla.

"Ni uzu niajn manojn kiel segxon, por porti sxin," diris la
Birdotimigilo. Do ili levis Toton kaj metis la hundon sur la sinon de
Doroteo, kaj post tio ili faris segxon uzante siajn manojn kiel sidejon
kaj siajn brakojn kiel segxobrakojn kaj portis la dormantan knabinon
tra la floroj.

Plu kaj plu ili marsxis, kaj sxajnis ke la granda tapisxo da mortigaj
floroj cxirkaux ili neniam finigxos. Ili sekvis la kurbigxon de la rivero,
kaj fine trovis sian amikon la Leonon, profunde dormantan inter la
papavoj. La floroj superfortis la grandan beston kaj, fine, li cedis,
kaj falis ne tre for de la fino de la papavokampo, kie la dolcxa
herbaro kusxis en belaj verdaj kampoj antaux ili.

"Nenion ni povas fari por li," diris la Stana Lignohakisto, malfelicxe;
"cxar li estas tro multepeza, ni ne povos levi lin. Ni devos lasi lin
cxi tie eterne dormi, kaj eble li songxos ke li fine trovis kuragxon."

"Mi bedauxras," diris la Birdotimigilo. "La Leono estis tre agrabla
kamarado malgraux sia malkuragxo. Sed ni pluiru."

Ili portis la dormantan knabinon al bela loko apud