i tuo {7} Altissime_: quia Deus es
omnipotens et bonus, etiamsi sola ista fecisses, quae nemo alius potest
facere, nisi tu, une, a quo est omnis modus; formosissime, qui formas
omnia, et lege tua ordinas omnia. Hanc ergo aetatem, Domine, qua me
vixisse* non memini, de qua aliis credidi, et quam me egisse ex aliis
infantibus conjeci, quanquam ista multum fida conjectura sit, piget me
annumerare huic vitae meae, qua vivo in hoc saeculo. Quantum enim attinet
ad oblivionis meas tenebras, par illi est qua vixi in matris utero. Quod si
et* [Sidenote: Ps. 50, 7.]_in iniquitate conceptus sum et in peccatis me
mater mea in uteru aluit_; ubi, oro te, Deus meus, ubi, Domine, ego servus
tuus, ubi aut quando innocens fui? Sed ecce omitto illud tempus: et quid
mihi jam cum eo est, eujus nulla vestigia recolo?

[Sidenote: VIII. Unde puer loqui didicerit.]

13. Nonne ab infantia huc pergens veni in pueritiam; vel potius ipsa in me
venit, et successit infantiae? Nec discessit illa: quo enim abiit? et tamen
jam non erat. Non enim eram infans qui non farer, sed jam puer loquens
eram. Et memini hoc; et unde loqui didicerim, post adverti. Non enim
docebant me majores homines praebentes mihi verba certo aliquo ordine
doctrinae, sicut paulo post litteras: sed ego ipse mente quam dedisti mihi,
Deus meus, cum gemitibus et vocibus variis, et variis membrorum motibus
edere vellem sensa cordis mei ut voluntati pareretur, nec valerem quae
volebam omnia, nec quibus volebam omnibus, praesonabam memoria*; cum ipsi
appellabant rem aliquam, et cum secundum eam vocem corpus ad aliquid
movebant, videbam et tenebam hoc ab eis vocari rem illam, quod sonabant,
cum eam vellent ostendere. Hoc autem eos velle ex motu corporis
aperiebatur, tanquam verbis naturalibus omnium gentium, quae fiunt vultu et
nutu oculorum, caeterorumque membrorum actu, et sonitu vocis indicante
affectionem animi, in petendis, habendis, rejiciendis, fugiendisve rebus.
Ita verba in variis sententiis, locis suis posita, et crebro audita, quarum
rerum signa essent, paulatim colligebam, measque jam voluntates edomito in
eis signis ore, per haec enuntiabam. Sic cum his inter quos eram,
voluntatum enuntiandarum signa communicavi, et vitae humanae procellosam
societatem altius ingressus sum, pendens ex parentum auctoritate, nutuque
majorum hominum. {8}

[Sidenote: IX. Odium litterarum, amor lusus, et vapulandi timor in pueris.]

14. Deus, Deus meus, quas ibi miserias expertus sum et ludifica