contristabar; et utrumque delectabat tamen. Nunc vero
magis misereor gaudentem in flagitio, quam velut dura perpessum detrimento
perniciosae voluptatis, et amissione miserae felicitatis. Haec certe verior
misericordia; sed non in ea delectat dolor*. Nam etsi approbatur officio
charitatis qui dolet miserum; mallet tamen utique non esse quod doleret,
qui germanitus misericors est. Si enim est malevola benevolentia, quod
fieri non potest; potest et ille qui veraciter sinceriterque miseretur,
cupere esse miseros ut misereatur. Nonnullus itaque dolor approbandus,
nullus amandus est. Hoc enim tu, Domine Deus, qui animas amas, longe
lateque purius quam nos, et incorruptibilius misereris, quod nullo dolore
sauciaris. [Sidenote: 2 Cor. 2, 16.]_Et ad haec quis idoneus?_

{29}

4. At ego tunc miser dolere amabam, et quaerebam ut esset quod dolerem,
quando mihi in aerumna aliena, et falsa, et saltatoria, ea magis placebat
actio histrionis, meque alliciebat vehementius, qua mihi lacrymae
excutiebantur. Quid autem mirum cum infelix pecus aberrans a grege tuo, et
impatiens custodiae tuae turpi scabie foedarer? Et inde erant dolorum
amores, non quibus altius penetrarer; non enim amabam talia perpeti, qualia
spectare; sed quibus auditis et fictis, tanquam in superficie raderer: quos
tamen quasi ungues scalpentium fervidus tumor, et tabes, et sanies horrida
consequebatur. Talis vita mea, numquid vita erat, Deus meus?

[Sidenote: III. In schola rhetoris ab Eversorum factis abhorrebat.]

5. Et circumvolabat super me fidelis a longe misericordia tua. In quantas
iniquitates distabui, et sacrilegam curiositatem secutus sum, ut deserentem
te, deduceret me ad ima infida, et circumventoria obsequia daemoniorum,
quibus immolabam facta mea mala, et in omnibus flagellabas me! Ausus sum
etiam in celebritate solemnitatum tuarum, intra parietes ecclesiae tuae
concupiscere et agere negotium procurandi fructus mortis: unde me
verberasti gravibus poenis; sed nihil ad culpam meam, o tu praegrandis
misericordia mea, Deus meus, refugium meum a terribilibus nocentibus, in
quibus vagatus sum praefidenti collo, ad longe recedendum a te, amans vias
meas et non tuas, amans fugitivam libertatem.

6. Habebant et illa studia quae honesta vocabantur, ductum suum intuentem
fora litigiosa, ut excellerem in eis, hoc laudabilior, quo fraudulentior.
Tanta est caecitas hominum de caecitate etiam gloriantium. Et major jam
eram in schola rhetoris; et gaudebam superbe, e