c ipsam mentem nostram summum atque incommutabile bonum.

25. Sicut enim facinora sunt, si vitiosus est ille animi motus, in quo est
impetus, et se jactat insolenter ac turbide; et flagitia, si est immoderata
illa animae affectio, qua carnales hauriuntur voluptates: ita errores et
falsae opiniones vitam contaminant, si rationalis mens ipsa vitiosa est;
qualis in me tunc erat, nesciente alio lumine illam illustrandam esse ut
sit particeps veritatis, quia non est ipsa natura veritatis. Quoniam
[Sidenote: Ps. 17, 29.]_tu illuminabis lucernam meam, Domine; Deus meus,
illuminabis tenebras meas: et de plenitudine tua nos omnes accepimus.
[Sidenote: Joh. 1, 16. 9.]Es enim tu lumen verum quod illuminat omnem
hominem venientem in hunc mundum; [Sidenote: Jac. 1, 17.]quia in te non est
transmutatio, nec momenti obumbratio._

26. Sed ego conabar ad te, et repellebar abs te, ut saperem mortem, quoniam
[Sidenote: 1 Pet. 5, 5. Jac. 4, 6.]_superbis resistis_. Quid autem
superbius, quam ut assererem mira dementia me id esse naturaliter quod tu
es[92]? Cum enim ego essem mutabilis, et eo mihi manifestum esset, quod
ideo utique sapiens esse cupiebam, ut ex deteriore melior fierem; malebam
tamen etiam te opinari mutabilem, quam me non hoc esse quod tu es. Itaque
repellebar, et resistebas ventosae cervici meae: et imaginabar formas
corporeas, et caro carnem[93] accusabam, et [Sidenote: Ps. 77,
39.]_spiritus ambulans {60} nondum revertebar_ ad te; et ambulando
ambulabam in ea quae non sunt, neque in te, neque in me, neque in corpore;
neque mihi creabantur a veritate tua, sed a mea vanitate fingebantur ex
corpore: et dicebam parvulis fidelibus tuis, civibus meis, a quibus
nesciens exsulabam, dicebam illis garrulus et ineptus, Cur ergo errat anima
quam fecit Deus? Et mihi nolebam dici, Cur ergo errat Deus? Et contendebam
magis incommutabilem tuam substantiam coactam errare, quam meam mutabilem
sponte deviasse, et poena errare confitebar*.[94]

27. Et eram aetate annorum fortasse viginti sex aut septem, cum illa
volumina scripsi, volvens apud me corporalia figmenta, obstrepentia cordis
mei auribus; quas intendebam, dulcis veritas, in interiorem melodiam tuam,
cogitans de "pulchro et apto," et [Sidenote: Joh. 3, 29.]_stare_ cupiens
_et audire_ te, et _gaudio gaudere propter vocem sponsi_, et non poteram:
quia vocibus erroris mei rapiebar foras, et pondere superbiae meae in ima
decidebam. Non enim [Sidenote: Ps. 50, 10.]_dabas auditui meo gaudium