udo divinitatis corporaliter._ Et ego illo
tempore, scis tu, lumen cordis mei, quoniam nondum mihi haec apostolica
nota erant; hoc tamen solo delectabar in illa exhortatione, quod non illam
aut illam sectam, sed ipsam, quaecumque esset, sapientiam ut diligerem, et
quaererem, et {31} assequerer, et tenerem atque amplexarer fortiter,
excitabar sermone illo, et accendebar, et ardebam; et hoc solum me in tanta
flagrantia refrangebat*, quod nomen Christi non erat ibi. Quoniam hoc nomen
secundum misericordiam tuam, Domine, hoc nomen Salvatoris mei Filii tui, in
ipso adhuc lacte matris, tenerum cor meum praebiberat*, et alte retinebat;
et quidquid sine hoc nomine fuisset, quamvis litteratum, et expolitum, et
veridicum, non me totum rapiebat.

[Sidenote: V. Fastidiit sacras Litteras propter simplicitatem stili.]

9. Itaque institui animum intendere in Scripturas sanctas, ut viderem
quales essent. Et ecce video rem non compertam superbis, neque nudatam
pueris; sed incessu humilem, successu excelsam et velatam mysteriis: et non
eram ego talis ut intrare in eam possem, aut inclinare cervicem ad ejus
gressus. Non enim sicut modo loquor, ita sensi cum attendi ad illam
Scripturam: sed visa est mihi indigna quam Tullianae dignitati compararem.
Tumor enim meus refugiebat modum ejus; et acies mea non penetrabat
interiora ejus. Verumtamen illa erat quae cresceret cum parvulis; sed ego
dedignabar esse parvulus, et turgidus fastu mihi grandis videbar.

[Sidenote: VI. A Manichaeis quomodo captus.]

10. Incidi itaque[35] in homines superbe delirantes, et carnales nimis et
loquaces, in quorum ore laquei diaboli, et viscum confectum commixtione
syllabarum nominis tui, et Domini Jesu Christi, et Paracleti consolatoris
nostri Spiritus sancti. Haec nomina* non recedebant[36] de ore eorum, sed
tenus sono* {32} et strepitu linguae; et caeterum, cor inane veri. Et
dicebant, Veritas, et veritas: et multum eam dicebant mihi, et [Sidenote: 1
Joh. 2, 4.]_nusquam erat in eis_; sed falsa loquebantur, non de te tantum,
qui vere Veritas es, sed etiam de istis elementis hujus mundi creatura tua,
de quibus etiam vera dicentes philosophos transgredi debui prae amore tuo,
mi Pater summe bone, pulchritudo pulchrorum omnium. O Veritas, Veritas,
quam intime etiam tum medullae animi mei suspirabant tibi, cum te illi
sonarent mihi frequenter et multipliciter voce sola, et libris multis et
ingentibus! Et illa erant fercula in quibus mihi esurienti te, inferebantur