iderium perveniendi habent. Numquid in dolore amissae rei et luctu quo
tunc operiebar? Neque enim sperabam reviviscere illum, aut {51} hoc petebam
lacrymis; sed tantum dolebam et flebam. Miser enim eram, et amiseram
gaudium meum. An et fletus res amara est, et prae fastidio rerum quibus
prius fruebamur, et tunc dum ab eis abhorremus, delectat?

[Sidenote: VI. Quantus ex amici morte dolor.]

11. Quid autem ista loquor? Non enim tempus quaerendi nunc est, sed
confitendi tibi. Miser eram, et miser est omnis animus vinctus amicitia
rerum mortalium; et dilaniatur cum eas amittit, et tunc sentit miseriam qua
miser est et antequam amittat eas. Sic ego eram illo tempore, et flebam
amarissime, et requiescebam in amaritudine. Ita miser eram, et habebam
chariorem illo amico meo vitam ipsam miseram[72]. Nam quamvis eam mutare
vellem, nollem tamen amittere magis quam illum. Et nescio an vellem vel pro
illo, sicut de Oreste et Pylade traditur, si non fingitur, qui vellent pro
invicem vel simul mori, quia morte pejus eis erat non simul vivere. Sed in
me nescio quis affectus nimis huic contrarius ortus erat; et taedium
vivendi erat in me gravissimum, et moriendi metus. Credo quo magis illum
amabam, eo magis mortem, quae mihi eum abstulerat, tanquam atrocissimam
inimicam, oderam et timebam; et eam repente consumpturam omnes homines
putabam, quia illum potuit. Sic eram omnino, memini. Ecce cor meum, Deus
meus: ecce intus vide quia memini, spes mea, qui me mundas a talium
affectionum immunditia, dirigens [Sidenote: Ps. 24, 15.]_oculos meos ad
te_, et _evellens de laqueo pedes meos_. Mirabar enim caeteros mortales
vivere, quia ille, quem quasi non moriturum dilexeram, mortuus erat; et me
magis, quia illi alter eram, vivere illo mortuo mirabar. Bene quidam dixit
de amico suo: "Dimidium animae meae[73]." Nam ego sensi animam meam et
animam illius unam fuisse animam in duobus corporibus[74]: et ideo mihi
horrori erat vita, quia nolebam dimidius vivere; et ideo forte mori
metuebam, ne totus ille moreretur quem multum amaveram[75].

{52}

[Sidenote: VII. Impatientia doloris mutat locum.]

12. O dementiam nescientem diligere homines humaniter! o stultum hominem
immoderate humana patientem, quod ego tunc eram! Itaque aestuabam,
suspirabam, flebam, turbabar; nec requies erat, nec consilium. Portabam
enim conscissam* et cruentam animam meam, impatientem a me portari; et ubi
eam ponerem non inveniebam. Non in amoenis nemoribus, non in ludis atque