t ille
febribus, jacuit diu sine sensu in sudore letali. Et cum desperaretur,
baptizatus est nesciens, me non curante, et praesumente id retinere potius
animam ejus quod a me acceperat, non quod in nescientis corpore fiebat.
Longe autem aliter erat; nam recreatus est et salvus factus. Statimque ut
primum cum eo loqui potui (potui autem mox ut ille potuit, quando non
discedebam, et nimis pendebamus ex invicem), tentavi apud illum irridere,
tanquam et illo irrisuro[70] mecum Baptismum quem {50} acceperat mente
atque sensu absentissimus, sed tamen jam se accepisse didicerat. At ille
ita me exhorruit ut inimicum, admonuitque mirabili et repentina libertate,
ut si amicus esse vellem, talia sibi dicere desinerem. Ego autem
stupefactus atque turbatus, distuli omnes motus meos, ut convalesceret
prius, essetque idoneus viribus valetudinis cum quo agere possem quod
vellem. Sed ille abreptus dementiae meae, ut apud te servaretur
consolationi meae, post paucos dies, me absente, repetitur febribus et
defungitur.

9. Quo dolore contenebratum est cor meum; et quidquid aspiciebam, mors
erat. Et erat mihi patria supplicium, et paterna domus mira infelicitas; et
quidquid cum illo communicaveram, sine illo in cruciatum immanem verterat.
Expetebant eum undique oculi mei, et non dabatur mihi; et oderam omnia,
quia non haberent eum, nec mihi jam dicere poterant: Ecce veniet, sicut cum
viveret, quando absens erat. Factus eram ipse mihi magna quaestio, et
interrogabam [Sidenote: Ps. 41, 6.]_animam meam quare tristis esset_, et
_quare conturbaret me_ valde; et nihil noverat respondere mihi. Et si
dicebam, _Spera in Deum_; juste non obtemperabat: quia verior erat et
melior homo quem charissimum amiserat, quam phantasma[71] in quod sperare
jubebatur. Solus fletus erat dulcis mihi et successerat amico meo in
deliciis animi mei.

[Sidenote: V. Cur fletus dulcis miseris.]

10. Et nunc, Domine, jam illa transierunt, et tempore lenitum est vulnus
meum. Possumne audire abs te qui veritas es, et admovere aurem cordis mei
ori tuo, ut dicas mihi cur fletus dulcis sit miseris? An tu, quamvis ubique
adsis, longe abjecisti a te miseriam nostram? Et tu in te manes; nos autem
in experimentis volvimur. Et tamen nisi ad aures tuas ploraremus, nihil
residui de spe nostra fieret. Unde igitur suavis fructus de amaritudine
vitae carpitur, gemere et flere, et suspirare et conqueri? An hoc ibi*
dulce est, quod speramus exaudire te? Recte istud in precibus, quia
des