nsibilium. Sed
si non haberent animam, non utique amarentur. Amare et amari dulce mihi
erat, magis si et amantis corpore fruerer. Venam igitur amicitiae
comquinabam sordibus concupiscentiae, candoremque ejus obnubilabam de
tartaro libidinis*; et tamen foedus atque inhonestus, elegans et urbanus
esse gestiebam abundanti vanitate. Rui etiam in amorem quo cupiebam capi.
Deus meus, misericordia mea, quanto felle mihi suavitatem illam, et quam
bonus aspersisti! quia et amatus sum, et perveni occulte ad vinculum
fruendi, et colligabar laetus aerumnosis nexibus, ut caederer virgis
ferreis ardentibus zeli, et suspicionum, et timorum, et irarum, atque
rixarum.

[Sidenote: II. Amavit spectacula tragica.]

2. Rapiebant me spectacula theatrica, plena imaginibus miseriarum mearum,
et fomitibus ignis mei. Quid est quod ibi homo vult dolere, cum spectat
luctuosa atque tragica, quae tamen pati ipse nollet? Et tamen pati vult ex
eis dolorem spectator, et dolor ipse est voluptas ejus. Quid est, {28} nisi
miserabilis insania*? Nam eo magis eis movetur quisque, quo minus a talibus
affectibus sanus est: quanquam cum ipse patitur, miseria; cum aliis
compatitur, misericordia dici solet[33]. Sed qualis tandem misericordia in
rebus fictis et scenicis? Non enim ad subveniendum provocatur auditor; sed
tantum ad dolendum invitatur: et actori* earum imaginum amplius favet, cum
amplius dolet. Et si calamitates illae hominum vel antiquae vel falsae sic
agantur, ut qui spectat non doleat; abscedit inde fastidiens et
reprehendens: si autem doleat, manet intentus, et gaudens lacrymatur.

3. Ergo amantur et dolores*? Certe omnis homo gaudere vult. An cum miserum
neminem esse libeat, libet tamen esse misericordem; quod quia non sine
dolore est, hac una causa amantur dolores? Et hoc de illa vena amicitiae
est. Sed quo vadit? quo fluit? Utquid decurrit in torrentem picis
bullientis aestus* immanes tetrarum libidinum, in quos ipsa mutatur et
vertitur per nutum proprium de coelesti serenitate detorta atque dejecta?
Repudietur ergo misericordia? Nequaquam. Ergo amentur dolores aliquando.
Sed cave immunditiam, anima mea, sub tutore Deo meo, [Sidenote: Dan. 3, 52.
Vulg.]_Deo patrum nostrorum, et laudabili et superexaltato in omnia
saecula_; cave immunditiam. Neque enim nunc non misereor; sed tunc in
theatris congaudebam amantibus, cum sese fruebantur per flagitia, quamvis
haec imaginarie gererent* in ludo spectaculi. Cum autem sese amittebant,
quasi misericors