singulos
homines, cum alius nemo praesens est, vincit risus aliquando, si aliquid
nimie ridiculum, vel sensibus occurrit*, vel animo. At ego illud solus non
facerem, non facerem omnino solus. Ecce est coram te, Deus meus, viva
recordatio animae meae. Solus non facerem furtum illud, in quo me non
libebat id quod furabar, sed quia furabar: quod me solum facere prorsus non
liberet, nec facerem. O nimis inimica amicitia, seductio mentis
investigabilis, ex ludo et joco nocendi aviditas, et alieni damni
appetitus; nulla lucri mei, nulla ulciscendi libidine; sed cum dicitur:
Eamus, faciamus; et pudet non esse impudentem.

[Sidenote: X. In Deo omne bonum.]

18. Quis exaperit istam tortuosissimam et implicatissimam nodositatem?
Foeda est; nolo in eam intendere, nolo eam videre. Te volo, justitia et
innocentia, pulchra et decora honestis luminibus, et insatiabili satietate.
Quies est apud te valde, et vita imperturbabilis. Qui intrat in te,
[Sidenote: Mat. 25, 21.]_intrat in gaudium Domini sui_; et non timebit, et
habebit se optime in optimo. Defluxi abs te ego, et erravi, Deus meus,
nimis devius a stabilitate tua in adolescentia, et factus sum mihi regio
egestatis.

* * * * *

{27}

LIBER TERTIUS.

De annis aetatis illius decimo septimo, decimo octavo, et decimo nono
transactis Carthagine, ubi dum studiorum gratia commorabatur,
spectaculis et flagitiis ultro se dedit. Ciceronis Hortensio in amorem
sapientiae accenditur. Eam superbe quaerens, in Manichaeorum haeresin
incurrit, quorum dum hic obiter errores et ineptias exagitat, de
flagitiis et facinoribus, et de vera justitia disserit luculenter.
Uberes ac perennes pro filio lachrymas fundens Monnica de futura ejus
resipiscentia certior fit, a Deo immisso somnio, et sancti cujusdam
Episcopi responso.

[Sidenote: I. Amore quem venabatur capitur.]

1. Veni Carthaginem; et circumstrepebat me undique sartago flagitiosorum
amorum. Nondum amabam, et amare amabam*, et secretiore indigentia oderam me
minus indigentem. Quaerebam quod amarem, amans amare, et oderam
securitatem, et viam sine muscipulis. Quoniam fames mihi erat intus ab
interiore cibo teipso, Deus meus, et ea fame non esuriebam; sed eram sine
desiderio alimentorum incorruptibilium: non quia plenus eis eram, sed quo
inanior, eo fastidiosior. Et ideo non bene valebat anima mea; et ulcerosa
projiciebat se foras miserabiliter scalpi avida contactu se