eranda et discutienda protuli,
modeste sane ille nec ausus est subire ipsam sarcinam. Noverat enim se ista
non nosse, nec eum puduit confiteri. Non erat de talibus quales multos
loquaces passus eram, conantes ea me docere, et dicentes nihil. Iste vero
cor habebat, etsi non rectum ad te, nec tamen nimis incautum ad seipsum.
Non usquequaque imperitus erat imperitiae suae, et noluit se temere
disputando in ea coarctari, unde nec exitus ei ullus, nec facilis esset
reditus: etiam hinc mihi amplius placuit. Pulchrior est enim temperantia
confitentis animi, quam illa quae nosse cupiebam: et eum in omnibus
difficilioribus et subtilioribus quaestionibus talem inveniebam.

13. Refracto itaque studio quod* intenderam in Manichaei litteras, magisque
desperans de caeteris eorum doctoribus, quando in multis quae me movebant,
ita ille nominatus apparuit; coepi cum eo pro studio ejus agere vitam, quo
ipse flagrabat in eas litteras, quas tunc jam rhetor Carthagini
adolescentes docebam; et legere cum eo, sive quae ille audita desideraret,
sive quae ipse tali ingenio apta existimarem. Caeterum conatus omnis meus,
quo proficere in illa secta statueram, illo homine cognito prorsus
intercidit: non ut ab eis omnino separarer, sed quasi melius quidquam non
inveniens, eo quo jam quoquo modo irrueram, contentus interim esse
decreveram, nisi aliquid forte quod magis eligendum esset eluceret. Ita
ille Faustus, qui multis laqueus mortis exstitit, meum quo captus eram
relaxare jam coeperat, nec volens nec sciens. Manus enim tuae, Deus meus,
in abdito providentiae tuae, non deserebant animam meam; et de sanguine
cordis matris meae, per lacrymas ejus diebus ac noctibus pro me
sacrificabatur tibi; et [Sidenote: Joel 2, 26.]_egisti mecum miris modis_*.
Tu illud egisti, Deus meus. Nam [Sidenote: Ps. 36, 23. Sabat.]_a Domino
gressus hominis diriguntur; et viam ejus volet_. Aut quae procuratio
salutis, praeter manum tuam, reficientem quae fecisti?

[Sidenote: VIII. Proficiscitur Romam contra matris voluntatem.]

14. Egisti ergo mecum ut mihi persuaderetur Romam pergere, et potius ibi
docere quod docebam Carthagine. Et hoc unde mihi persuasum est*, non
praeteribo confiteri tibi; quoniam et in his altissimi tui recessus, et
praesentissima in nos misericordia tua cogitanda et praedicanda est. Non
ideo Romam pergere volui, quod majores quaestus, majorque mihi dignitas ab
amicis, qui hoc suadebant, promittebatur; {71} quanquam et ista ducebant
animum tunc meum