ille, ut potuit, vim sortis hoc facere in rerum
natura usquequaque diffusam. Si enim de paginis* poetae cujuspiam longe
aliud canentis atque intendentis, cum forte quis consulit, mirabiliter
consonus negotio saepe versus exiret; mirandum non esse dicebat, si ex
anima humana, superiore aliquo instinctu, nesciente quid in se fieret, non
arte sed sorte sonaret aliquid quod interrogantis rebus factisque
concineret.

6. Et hoc quidem ab illo vel per illum procurasti mihi. Et quid ipse postea
per meipsum quaererem, in memoria mea delineasti. Tunc autem nec ipse, nec
charissimus meus Nebridius, adolescens valde bonus et valde castus[69]*,
irridens totum illud divinationis genus, persuadere mihi potuerunt ut haec
abjicerem: quoniam me amplius ipsorum auctorum movebat auctoritas; et
nullum certum quale quaerebam {49} documentum adhuc inveneram, quo mihi
sine ambiguitate appareret, quae ab eis consultis vera dicerentur, forte
vel sorte, non arte inspectorum siderum dici.

[Sidenote: IV. Morbum et baptismum amici narrat, quem etiam suis erroribus
involverat; eoque morte sublato, dolet gravissime. Mirabilis efficacia
sacramenti Baptismi.]

7. In illis annis, quo primum tempore in municipio quo natus sum docere
coeperam, comparaveram amicum societate studiorum nimis charum, coaevum
mihi et conflorentem flore adolescentiae. Mecum puer creverat, et pariter
in scholam ieramus, pariterque luseramus. Sed nondum erat sic amicus,
quanquam ne tunc quidem sicuti est vera amicitia; quia non est vera, nisi
cum eam tu agglutinas inter inhaerentes tibi, [Sidenote: Rom. 5,
5.]_charitate diffusa in cordibus nostris per Spiritum sanctum qui datus
est nobis_. Sed tamen dulcis erat nimis, cocta* fervore parilium studiorum.
Nam et a fide vera, quam non germanitus et penitus adolescens tenebat,
deflexeram ego eum in superstitiosas fabellas et perniciosas, propter quas
plangebat me mater. Mecum jam errabat in animo homo ille, et non poterat
anima mea sine illo. Et ecce tu imminens dorso fugitivorum tuorum,
[Sidenote: Ps. 93, 1.]_Deus ultionum_ et fons misericordiarum simul, qui
convertis* nos ad te miris modis; ecce abstulisti hominem de hac vita, cum
vix explevisset annum in amicitia mea, suavi* mihi super omnes suavitates
illius vitae meae.

8. [Sidenote: Ps. 105, 2.]_Quis laudes tuas enumerat_ unus, in se uno quas
expertus est? Quid tunc fecisti, Deus meus, et quam investigabilis
[Sidenote: Ps. 35, 7.]_abyssus judiciorum tuorum_? Cum enim laborare